21.04. 2006 godz. 17.30 i 20.00, TEATR KANA
STUDIO PRZEMYSŁAWA WASILKOWSKIEGO, WROCŁAW

Przemek Wasilkowski
ZONA TENEBRARUM
Na motywach „Wilka stepowego” Hermana Hessego oraz „Sztuki ascezy” Nikosa Kazantzakisa

 
To historia człowieka zwanego Wilkiem stepowym. Opowieść o kimś, kto nagle zrozumiał, czym to wszystko jest, czym jest całe to życie. Proces zrozumienia jest bardzo bolesny, zresztą zawsze tak jest, kiedy przechodzimy na wyższy stopień samowiedzy. […]
Jest to zatem historia trudnego dojrzewania do pełni człowieczeństwa, co nierozerwalnie łączy się z ofiarą/ofiarowaniem, dla takich ludzi jak Wilk czy Hermina.
Ta szalona pogoń za NIEŚMIERTELNYMI, czy to nie jest niebezpieczna, destrukcyjna iluzja? Trzeba stawiać takie pytania. Nie po to, by ICH zdyskredytować, ale po to, by nie dać się IM pożreć, by nie oszaleć w dążeniu do ideału, który przecież z natury swojej jest nieosiągalny.
Z pewnością jest jeszcze inny nurt w „Zonie”. Sny. Ta dziwna rzeczywistość, jakoś jednak pozazmysłowa, czy raczej pozacielesna. Nie tylko sny, ale i wizje, przeczucia, po prostu cały ten krajobraz wewnętrzny i my w nim. My w Nim. Pochylamy się nad całą tą tajemnicą człowieka z wielką pokorą! Gdzie kończy się rzeczywistość, a zaczyna sen i na odwrót. Jakie są prawa rządzące tymi światami. I to, że czasami świat snu oddziałuje na mnie dużo intensywniej i chyba konkretniej niż tzw. rzeczywistość. SEN / WIZJA / WSPOMNIENIE – MIESZANIE SIĘ CZASÓW. W zasadzie jego względność.
I trzeci wątek – prosty, „horyzontalny”. Kobieta i mężczyzna. Jak ogień i woda. Miłość, zazdrość, rozłąka, tęsknota, zawiść, pożądanie, cielesność przeżyte dogłębnie, z całą ich niszczącą i tworzącą siłą, ujawniają jak bardzo się różnimy i zarazem potrzebujemy nawzajem. […]
A zatem te trzy : ideał/samorealizacja, rzeczywiste/nierzeczywiste, kobiece/męskie to kierunkowskazy w naszej strefie, Strefie Mroku.