Fann 2 greinir | Síða 1 av 1 | | |
vit1
-s
h
3e
1
evni at skilja og fata, tað at vera vitugur, skilningur, fatan, skyn, skil (2),
hava lítið ~
2
tað at vita til sín,
missa vitið;
koma aftur til vits
fáa vitið aftur;
ganga el. flúgva av vitinum
gerast í ørviti;
hann var um at ganga av vitinum av pínu;
hann var við sítt fulla ~;
burtur úr vón og viti
av allari leið, heilt burturvið, høpisleyst;
nú rann vitið á hann el. at honum
(raknaði við aftur, visti til sín aftur),
sí
renna 2
(stb.)
fáa vitið
vakna;
fekk hann vitið?;
hann fekk ongantíð vitið
(svav so fast)
3
(gl.)
brenning (2), veðurhøvd,
~ fyri sólini;
sms. t.d.
arbeiðs-
dul-
flog-
fólka-
gongu-
hønu-
manna-
mans-
ó-
med-
sam-
til-
vit2
[vi:t,
(stb.)
vɪt:]
hvnf
okkum
(kvæð.
okkur,
Suð.
okur)
hvmf
okkum
(kvæð.
okkur,
stb.
okum,
Suð.
okur)
hvsf
okkara
(Suð.
okra)
fn
1
1. persónur í fleirtali
(eg og tann el. tey sum eg eri saman við),
~ Hanus
Hanus og eg;
~ báðir Sámal
Sámal og eg;
so vóru ~ Jens tveir einir;
~ kunnu øll at renna dyst;
til okkara;
okkara millum;
hann møtti á fundi okkara vegna
2
(kvæð.)
eg og ein annar,
~ skulu okkum at leika talv
Fann 2 greinir | Síða 1 av 1 | | |