De tijd dat de gezondheidstoestand van een mens werd afgelezen aan het bekijken van, ruiken aan en soms proeven van urine, ligt ver achter ons. Wij schrijven dan de vierde eeuw vóór Christus, toen Hippocrates, de Griekse arts, die wel “de vader van de geneeskunst” wordt genoemd, deze methode aanbeval als een waardevolle techniek om erachter te komen wat een mens mankeerde. Maar al is de methode achterhaald, het idee dat onderzoek van lichaamsvloeistoffen en ander materiaal betekenis heeft voor diagnostiek van ziekten is vandaag de dag nog altijd geldig en het is daarom één van de onmisbare pijlers onder de hedendaagse gezondheidszorg.
Medisch laboratoriumonderzoek gebeurt tegenwoordig vanuit verschillende invalshoeken.
Zo onderzoeken medisch microbiologen lichaamsmateriaal op levende organismen als virussen en bacteriën. In het pathologisch laboratorium worden weefsels onderzocht op afwijkingen. Immunologen houden zich bezig met afweersystemen. En bij de klinische chemie gaat het om de chemische samenstelling van bloed: van de meest eenvoudige bepaling als het ijzergehalte tot op ingewikkeld DNA-niveau en alles wat daar tussen zit. Op deze website gaat het met name over dit klinisch chemisch onderzoek, de medische toepassing van de biochemie.
Vrijwel elke diagnose wordt mede op grond van laboratoriumonderzoek gesteld. Maar niet alleen de diagnose. Ook om de kijken of voorgeschreven medicijnen hun werk doen en het zonodig aanpassen van de dosis, voor het geven van een prognose en voor preventief onderzoek wordt een beroep gedaan op het klinisch chemisch laboratorium. Ieder ziekenhuis beschikt dan ook over een klinisch chemisch laboratorium, daarnaast zijn er zelfstandige huisartsenlaboratoria.