İşrak, kuşluk namazı*1
Güneşin doğuşundan yaklaşık 45-50 dakika sonra başlayıp zeval vaktine kadar olan süreye “kuşluk/duha vakti” denir. Reğaib namazlardan olan işrak ve duha namazları bu vakit içinde kılınır. İşrak namazı; sabah namazının kılınıp güneş doğup ufukta beş derece (bir mızrak boyu) yükselmesi ile kerahet vakti çıktıktan sonra yani güneşin doğuşundan yaklaşık 40-50 dakika geçmesi ile ilk kuşluk vaktinde kılınır. Bir hadis-i kutside bu namazın faziletine işaretle şöyle buyurulur: “Ey Ademoğlu, gününün ilk vakitlerinde benim için dört rekat nafile kılmaktan acizlik gösterme ki, günün sonunda da seni korumayı tekeffül edeyim” (Ebu Davud, Tatavvu 302). Bu namaz, sabah namazı kılındıktan sonra işrak vakti girince en az iki rekat olarak kılınabilir (Tahtavi, Haşiyetün ala Meraki’l-felah, s. 121). Ayrıca hadis kaynaklarında çokça teşvik edilen duha/kuşluk namazı; kuşluk vaktinde dört, sekiz ve on iki rekat olarak kılınabilir (Müslim, Salatü’l-Müsafirin, 13, H. No: 1693-1700). Bu namazda iki rekatta bir selam vermek daha sevaptır. Ancak dört rekatta bir de selam verilebilir (Tahtavi, Haşiyetün ala Meraki’l-felah, s. 261).
Evvabin namazı*2
‘Evvabin’, tövbe edip Allah’a sığınanların namazı anlamına gelir. Peygamberimiz (s.a.s.)’in evvabin namazının kuşluk vakti kılınacağını ifade eden hadislerinin (Müslim, Salatü’l-müsafirin, 19) yanı sıra akşam namazından sonra nafile kılan kimsenin ‘evvabin’den olacağını bildiren başka rivayet (Taberani, Mu’cemü’l-Evsat, Kahire, 1415, I, 250, VII, 191) sebebiyle, ‘evvabin namazı’ tabirinin akşam namazından sonraki nafile için kullanılması yaygınlaşmıştır. Altı rekatlık bir namaz olan evvabin namazı, tek selamla kılınabileceği gibi üç selamla da kılınabilir (Şürünbülali, Meraki’l-felah, I, 170-171). Peygamberimiz (s.a.s.): “Kim akşam namazından sonra kem söz söylemeksizin altı rekat namaz kılarsa, bu kendisi için on iki senelik ibadete denk kılınır” buyurmuşlardır (Tirmizi, Salat, 321). Ayrıca kendisinin de akşam namazından sonra altı rekat namaz kıldığı rivayet edilmektedir (Şevkani, Neylü’l-evtar, III, 64).