Markowski Zygmunt Urodził się 28 kwietnia 1872 roku we Lwowie – wykładowca propedeutyki klinicznej, diagnostyki, patologii i terapii szczegółowej chorób wewnętrznych oraz epizootiologii. Studia weterynaryjne ukończył z dyplomem lekarza weterynaryjnego w 1895 roku we Lwowskiej Szkole Weterynarii, a studia medyczne ze stopniem doktora wszech nauk lekarskich w 1908 roku na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Lwowskiego.
Pracę we Lwowskiej Uczelni Weterynaryjnej w Zakładzie Anatomii Opisowej rozpoczął w 1895 roku. W 1910 roku po odbyciu stażu zawodowego w terenie i uzyskaniu docentury w zakresie weterynarii państwowej mianowany został profesorem nadzwyczajnym patologii i terapii szczegółowej chorób wewnętrznych zwierząt, a potem także chorób zakaźnych i kierownikiem uczelnianej Kliniki Chorób Wewnętrznych i Zakaźnych.
W czasie I wojny światowej pracował jako lekarz w klinikach w Wiedniu i w Krakowie. W 1919 r. mianowany został profesorem zwyczajnym, a następnie wybrany został na Rektora Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie w latach 1920–1923 i 1927–1930. Odbudował i dokonał reorganizacji Uczelni po zniszczeniach i stratach wojennych.
W latach 1920–1930 był redaktorem naczelnym Przeglądu Weterynaryjnego, a w roku 1923 założył we Lwowie kolejne pismo naukowe Rozprawy Biologiczne drukujące prace z zakresu medycyny weterynaryjnej, rolnictwa i hodowli. Redaktorem naczelnym był do 1939 roku. W latach 1930–1933 pracował w Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych na stanowisku dyrektora Departamentu Weterynarii, a w 1932 współorganizował Unię Słowiańskich Lekarzy Weterynaryjnych.
W 1941 roku, po wkroczeniu Niemców do Lwowa przerwał swoją działalność akademicką. Powrócił do niej dopiero w 1945 r., najpierw w Krakowie na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie we Wrocławiu, gdzie pracę zaproponował Mu prof. Stanisław Kulczyński – przyszły rektor Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu. Prof. Markowski z dniem 1 listopada 1945 roku przystąpił do organizacji od podstaw wrocławskiego Wydziału Weterynaryjnego i został jego pierwszym dziekanem (1945–1947) oraz kierownikiem 3 katedr: Katedry Diagnostyki Chorób Wewnętrznych, Katedry Patologii i Terapii Szczegółowej Chorób Wewnętrznych i Katedry Epizootiologii.
Profesor Z. Markowski jest autorem kilkudziesięciu publikacji z zakresu medycyny weterynaryjnej.
Został uhonorowany wieloma odznaczeniami krajowymi i zagranicznymi, między innymi Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, jugosłowiańskim Orderem Komandorskim św. Sawy, belgijskim Orderem Wielkiej Gwiazdy Leopolda II, a także w 1931 roku przez Akademię Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie godnością doktora honoris causa tej Uczelni.
Zmarł 13 września 1951 roku. Pochowany został na cmentarzu św. Wawrzyńca przy ul. Bujwida we Wrocławiu.