علی‌اصغر مهجوریان نماری (متولد 1326): شاعر و ترانه‌سرا، از آمل. وی از ترانه‌سرایان اصلی گروه موسیقی «شواش» است. برخی گروه‌های دیگر موسیقی نیز از شعر او بهره بردند. هم فارسی می‌سراید و هم مازندرانی. پایه‌گذار نوعی شعر مازندرانی است که آن را «کِلِ شعر» (= شعر کوتاه) نامیده و با گروه پژوهش فرهنگی فرهنگخانه همکاری کرده است. از آثار اوست: 1ـ ضرب‌المثل‌ها (زبانزدها) و کنایه‌های مازندران ( با گروه پژوهش )1380. 2ـ تی‌تی‌مون (مجموعه‌ شعرهای مازندرانی) ، 1380 . 3ـ من و چراغ و آینه (مجموعه‌ شعر فارسی)، در دست چاپ. بِوار وارِش، بِوار ای ابرِ دلتنگ ببار باران، ببار ای ابر دلتنگ دلِ منِ شیشه هسّه و یارِ دل سنگ دل من از شیشه است و دل یارم از سنگ بِوار ای هَسریِ چِشه ستاره ببار ای اشک چشم ستاره بِوار امشو، دلِ منِ بی‌قراره ببار امشب که دلم بی‌قرار است مِن ابر پاره‌پاره، جان دلبر من ابری پاره‌ پاره‌ام، دلبر جان ته وارشِ بهاره، جان دلبر تو باران بهاره ای، دلبر جان بِرو که باغِ دل ره، گِل دِکاریم بیا تا در باغ دل گلی بکاریم که نوج زَنّه دِواره، جان دلبر که دوباره جوانه خواهد زد، دلبر جان بِوار وارِش که من هم بِرمه کِمّه ببار باران که من هم می‌گریم خومّه یارِسّه، هر دم بِرمه کمّه برای یارم می‌خوانم و هردم می‌گریم ته دَیَّن ره نِشا کِنّی به صحرا تو، بودن را در صحرا نشا می‌کنی مِن کارِمّه گِلِ غم، برمه کِمّه من می‌کارم گل غم و می‌گریم دلِ آسمون از این قَصّه تنگه آسمون از این قصه دلتنگ است دلِ هلاله مونا خون رنگه دل چون لاله‌ام به رنگ خون است پلنگ ویشه دایم زَنّه ناره پلنگ بیشه دایم می‌نالد مَگر یارونِ دل از خشت و سنگه! مگر دل یاران از خشت و سنگ است! دلم تنگ و دلم تنگ و دلم تنگ دلم تنگ، دلم تنگ، دلم تنگ است تِموم عاشقونِّ هاکنم ونگ می‌خواهم که تمام عاشقان را خبردار کنم هِماسَم من شه هفت بن لـله‌وا ره نی هفت بندم را بردارم ناخِشی با خِشی داینه سِر جنگ چون ناخوشی با خوشی سر جنگ دارد *** خاموشی نَووش خاموشی نباش اِستاره سوسو کَر! ستاره‌ چشمک‌زن! مه دل دَره ته‌ور دلم پیش توست چشمه لو، با هم بَخِردنه او لب چشمه، با هم از آن آب نوشیدند همونجه چشمه سر بوردِنه فرو در همانجا، پای چشمه در خاک فرو رفتند دِتا دار در بموئه بال به گردن آنگاه دودرخت، دست در گردن یکدیگر رو ییدند نِشونِ عاقبت با هم بَمِردن و این نشانه باهم بودن تا دم مرگ بود صِبحِ دم، مَسِّ شوکا مِته کِر ره صبحدم، شوکای مست در میان صخره‌ها می‌خرامید دارون دِزِنّی اِشانه خِر ره درختان زانو زده، به آفتاب می‌نگریسند ، بی‌تاب ، بی‌تاب سلام اِفتاب! سلام آفتاب!