δεν πέθανε κανείς από μας, χτύπα ξύλο, έχουμε καιρό, δεν μπορώ να κλείσω αυτό το μέσον για λίγο, σαν το φέις ας πούμε, όπου το τηρώ συνήθως κλειστό, το μπλογκ "κατεβαίνει" προσωρινά,
γιορτές, πανηγύρεις δεν ήσαν ποτέ του γούστου μας, αυτούς τους καιρούς, περισσότερο από άλλοτε. (χριστιανοί δεν υπήρξαμε ποτέ για Χριστούληδες κλπ), αφού χειρότερα θα είναι, προς τι ο βαυκαλισμός, αν εσείς τα πιστεύετε, καλή χρονιά-
*όταν τον Ομπάμα διαδέχεται ένας ουρακοτάγκος, καλό κουράγιο στην υφήλιο...
.... οι στίχοι είναι του Σαλβαδόρ Εσπριού, η μουσική, φυσικά του Ραϊμόν, καταλανιστί-
-ενόσω επικρατούν συνθήκες παγκοσμίου πολέμου, ενόσω πεθαίνουν καθημερινά παιδάκια από το Χαλέπι ως την Αφρική και την Ασία, ενόσω η ανθρωπότητα βλέπει ανίσχυρη ανθρώπους να πεθαίνουν σε θάλασσες, μωρά να πεθαίνουν παντού, ενόσω με μόνο όπλο την τρομοκρατία τους τα σημερινά "Χαλιφάτα", δίκην νεοναζιστών, εκπαιδεύουν παιδάκια να σκοτώνουν, αλλιώς θα τα σκοτώσουν, ενόσω στον πλανήτη το καθαρό, πόσιμο νερό δεν είναι αγαθό για όλους, ενόσω πληθυσμοί μετακινούνται και θα μετακινούνται από πλημμύρες, ξηρασίες, σεισμούς, σε ακραία φτώχεια και τους λέμε "λαθρομετανάστες" σε ύστατη προσπάθεια επιβίωσης, εμείς οι ολίγοι, λευκοί, Δυτικοί, πολλοί "χριστιανοί", όσο φτωχημένοι κι αν είμαστε, θα έπρεπε να χαιρόμαστε στην κατ' εξοχήν "εορτή" του ακραίου καταναλωτισμού και μόνον? Κάποτε έρχεται η ώρα, τούτη είναι τώρα: ας βγούμε επ' ολίγον έστω από τον μικρόκοσμό μας, ας δράσουμε για περισσότερους από τον μικρό εαυτό μας κι ας αφήσουμε τις εορτές και πανηγύρεις για τότε που όλα θα είναι καλλίτερα για πολλούς κι όχι για μας τους ολίγους, λευκούς, Δυτικούς. ας είναι μεγαλύτερη η ανάσα μας το 2017, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, πάντως' ευτυχώς, στη γέννηση το μύρο ήταν της αισιοδοξίας!!! Μοναδική η ευχή: Ειρήνη, επιτέλους, παντού' με τα υπέροχα φλάουτα με ράμφος-
όπως είπε και η ίδια: η ίρις της καρδιάς μας: lis no peito: η ίρις στην καρδιά (αυτό μπορεί να σημαίνει το επώνυμό της)
μία φωτογραφία του 1963 (βρέθηκε πριν λίγους μήνες στο αρχείο μου αν και στα διαδίκτυα κυκλοφορεί με χρονολογία το 1970) που στην ιστολόγο αρέσει περισσότερο από όλες της, σε κόκκινο καρμίνα:
ρούσα με πράσινα μάτια
μόλις κυκλοφόρησε στα Ελληνικά το τελευταίο βιβλίο που εξεδόθη δύο μήνες πριν από τον θάνατό της, Οκτώβριο του 1977, η Ώρα της Σταρ (αντιλαμβανόμεθα πλήρως διαφοροποιήσεις, αλλά η Ελληνική γλώσσα είναι πλούσια και η Λισπέκτορ εννοούσε Σταρ, όχι αστέρι, μία φτωχοδιαβόλισσα από την ίδια περιοχή όπου η συγγραφέας πέρασε την παιδική της ηλικία,στο Αλαγκόας, Πολιτεία του Μασεϊό στα Βορειοανατολικά της Βραζιλίας, με μεγαλύτερη πόλη το Ρεσίφε, εκεί όπου μεγάλωσε η Λισπέκτορ ως τα 14 της, οπόταν η οικογένεια μετακόμισε στο Ρίου ντε Ζανέιρου, εκείνη ανακάλυψε την Κάθλιν Μάνσφιλντ σ' ένα βιβλιοπωλείο στα 15 της κι αποφάσισε πως ήθελε να γράψει όπως αυτή. Έγραψε σαφώς καλλίτερα. Η Μακαμπέα, ένα μικρό κορίτσι,απλό κι απλοϊκό, εργάτρια στη μεγάλη πόλη, γίνεται Σταρ-πρωταγωνίστρια-στα μάτια του καλού της. Εκείνος είναι ομοίως φτωχοδιάβολος και το ειδύλλιο δεν καρποφορεί. Για λίγες, όμως, στιγμές, η μικρή κοπέλλα γίνεται Σταρ, (χαρακτηριστική η στιγμή που την σηκώνει και την στριφογυρίζει κάτω από τη γέφυρα). Το μόνο μυθιστόρημα της Λις που θίγει κοινωνικά ζητήματα. Πώς, όμως, τα θίγει: με το μαχαίρι στο κόκκαλο...
* Η Κλαρίσε Λισπέκτορ
δεν είναι ένα ή περισσότερα από τα μυθιστορήματά της ή τις συλλογές διηγημάτων
της: είναι ένα ολόκληρο σύμπαν, μια θεώρηση πραγμάτων.
**κάτι από το Επίμετρο του πρώτου της βιβλίου στα Ελληνικά, "Κοντά στη άγρια καρδιά", 2008, εκ. Τυπωθήτω, Gutenberg
***από τα επερχόμενα:
Clarice
Lispector, ed. Rocco, 1978
Ανάσα ζωής (παλμοί)
Ο τίτλος μάλλον θα είναι «το φιλί της ζωής»
Από: “Um sopro de
vida (PulsaçÕes)
ed.Rocco, 1978
Το βιβλίο εξεδόθη το 1978, έναν χρόνο μετά τον θάνατο της
Κλαρίσε Λισπέκτορ, με νέμοντες τα δύο της αγόρια PauloePedroGurgelValente(ο Πέντρο
Γκουρζέλ Βαλέντε έχει πεθάνει, ήταν, εξάλλου έγκλειστος για χρόνια για
σχιζοφρένεια), κληρονόμος των εκδοτικών δικαιωμάτων παραμένει ο Πάουλο Γκουρζέλ
Βαλέντε-
158 σελίδες φιλοσοφικού στοχασμού όπου δύο φανταστικοί ήρωες,
ο συγγραφέας και η Άνζελα, ερωταπαντούν για τη ζωή και τον θάνατο. Γραμμένο το
1976-77 το ολιγοσέλιδο αυτό πόνημα, τελευταίο της έργο, ίσως αντανακλά την
σύνολη στάση ζωής της Κλαρίσε Λισπέκτορ, αν είχε ζήσει, σήμερα, 10 Δεκεμβρίου,
θα είχε συμπληρώσει 96 χρόνια ζωής, πέθανε παραμονή των 57ων
γενεθλίων της, 9 Δεκεμβρίου 1977. Στην δική μας ανάγνωση είναι μια προθανάτεια
πραγματεία, έστω κι αν η Λισπέκτορ ήταν
αισιόδοξη ως την τελευταία στιγμή της ανάσας της, δεν έπαυε να ορά μακριά και
να θυμοσοφεί, αίσθηση πως εδώ ακριβώς έγκειται η σπανιότης της φιλοσοφικής της
ματιάς, αν εξετάσει κανείς το σύνολο έργο της Λισπέκτορ δεν μπορεί παρά να
διαπιστώσει μιαν θυμόσοφη στάση ζωής και μια βαθύτατη φιλοσοφική αντιμετώπιση
του όντος ον.
(από το τέλος):
Σελ. 157-158: «Συγγραφέας: έχασα
το Βιβλίο της Άνζελας, δεν ξέρω πού παράτησα τη ζωή της. –‘Ανζελα :Έργο; Όχι,
επιθυμώ την πρώτη ύλη. Επιθυμώ την ασκάλιστη ακόμη πέτρα.
Έχω γιατρευτεί από τον θάνατο. Ποτέ δεν
πέθανα.
Αντιμετωπίζω τα πράγματα σαν να
είχα πεθάνει κι όλα να είναι μακρινά πια. Έρχεται τότε κείνη η θλίψη του ιστού
της αράχνης σ’ ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι. (…)
Άνζελα: Ένα μέρος του κόσμου
τούτου αναμένει να το κατοικήσω. Είμαι φτιαγμένη για να μην με χρειάζεται
κανείς.
Συγγραφέας: Σε κάποιο μέρος του κόσμου τούτου κάποιος με
περιμένει.
Το πρόσωπό μου λες πως λέει: η
ζωή μου δεν έχει αξία. Μόνο αφ’ ότου πεθάνεις θα σε αγαπήσω ολοκληρωτικά. Μου
λείπει ολάκερη η ζωή σου για να την αγαπήσω σαν να είσουν εσύ.
Διαθέτουμε έναν τρόπο να βλέπουμε
τα πράγματα που προκαλεί ρίγος. Το λησμονημένο και λιτό προφανές: νικάει ο
ισχυρότερος.
Η ‘Ανζελα είναι ισχυρότερη από
μέναν. Πεθαίνω πριν από κείνην .
Υπήρξε μια φορά κάποιος που πήγαινε, πήγαινε
και πήγαινε και κάποια στιγμή στάθηκε κι ήπιε παγωμένο νερό από μια πηγή.
Έκατσε τότε σε μια πέτρα κι άφησε να πέσει το ραβδί του. Αυτός ήμουν εγώ. Κι ο
Θεός εν ειρήνη.-".
Με αυτή την ευκαιρία, του δεύτερου βιβλίου της Λισπέκτορ στα Ελληνικά, ας επιτραπεί η αναφορά 5 χρόνια πριν στην πολύ ωραία παρουσίαση του αγαπημένου φίλου Λάμπρου Σκουζάκη και στο θαυμάσιο βιβλιογραφικό του ιστολόγιο Πανδοχείο:https://pandoxeio.com/2011/12/07/lispector
Μάθαμε πως ετοιμάζεται και "Το πάθος κατά το Α.Ε-ανθρώπινο γένος)" από τις ίδιες με την "ώρα του αστεριού"εκδόσεις Αντίποδες. Μόνο ευχαρίστηση και χαρά αυτό το νέο. Θεωρείται το πληρέστερο και όσο δυνατόν πιο κοντά στην ψυχοσύνθεση της Λισπέκτορ μετά το Perto (Κοντά στην άγρια καρδιά, ήδη υπογεγραμμένο στα Ελληνικά από την ιστολόγο). Όπως είπε κι ένας φίλος, βιβλιοπώλης τις προάλλες: "ίσως τώρα να ήλθε το πλήρωμα του χρόνου για να μεταφραστούν πολλά βιβλία της Λις και να διαβαστεί ευρύτερα από το Ελληνικό αναγνωστικό κοινό", είναι μία παρατήρηση που έκαμε και η Μαρκέλα Χαρτουλάρη επ' ευκαιρία της έκδοσης της "ώρας του αστεριού":
μακάρι, (από τη μεριά μας, δύο δοκιμιακά βιβλία της Λισπέκτορ είναι στα τελειώματα και επιφυλασσόμεθα...), υπάρχει κάτι ωραιότερο από το να βλέπει κανείς να μεταφέρονται στη γλώσσα μας βιβλία που θεωρεί χρόνια ατέλειωτα σημεία αναφοράς? μάλλον όχι. Μόνο ευχαρίστηση.-
*βεβαίως, στα διαδίκτυα, ακόμη κι εντύπως, είδαμε προσφάτως μέρη από το δικό μας επίμετρο χωρίς την έστω τυπική άδεια που θα δινόταν, εννοείται, μετά χαράς -στις παρουσιάσεις η αναφορά όχι στον ωραίο εκδοτικό οίκο ούτε, φυσικά, στον αξιολογότατο μεταφραστή- (να αναφέρουμε τώρα Νόμους και λοιπή δυσανεξία, το αφήνουμε, άφεριμ, δεν πειράζει, εκτός λογικής μας όλα αυτά...), πώς τραγούδησε ο Χατζής: δεν βαρυέσαι, βρε δεν βαρυέσαι αδερφέ...*
η σύνολη ανάρτηση αφιερώνεται, τότε, στη Βουδαπέστη που κλέψαν τα διαβατήρια.., ύστερα Βρυξέλλες και Λισσαβώνα, ύστερα, τίποτα....
Ζωή κι αυτή
‘Ο,τι χώρεσε από ζωή,
χώρεσε.
Τώρα στριφώνω τα ξεφτίδια
για να μην ξηλωθεί
και το λίγο που απομένει.
Έπεα πτερόεντα συλλογή, 2009, Τυπωθήτω
BUDAPEST
Βουδαπέστη, δρόμος μακρύς-μακρύς, γυρίζω
απ’ το ποτάμι, σούρουπο, χλιαρός καιρός, ατμόσφαιρα βαριά, βήματα σερνάμενα, το
παιδί ουρλιάζει στον πόνο, ένα καφενείο, κακάο με κονιάκ, \το παιδί
γκρινιάζει-νυστάζει-οχλεί \φυλλάδα στα Ουγγρικά, αποδελτίωση-εύκολη, τα
διαβάζω- κουβέντα με το γκαρσόνι, μαύρα: ποδιά, μαλλιά, μάτια και
παντελόνι, άσπρα: πουκάμισο, πρόσωπο και
χέρια, δόντια/- ξαφνικά παγωνιά, πουκάμισο καρώ
καουμπόικο, κασκόλ κόκκινο, όλα μαύρα και κόκκινα, πνίγηκαν τ’ άσπρα/ - φάκελος ροζ-μωβ με αποστολέα γνωστό
κι επαναπροώθηση εξασφαλισμένη λόγω απόρριψης, πέταγμα από τον 8ο όροφο,
υπερίπταται, στροβιλίζεται, σκάει στο πλακόστρωτο της Andrassy, μικρός θάνατος/ η
γέφυρα, διασχίζουμε προς την Πέστη, πέσαμε, τέλος/.-
"εμένα οι φίλοι μου" γράφουν καλά, κατά το κοινώς παραδεκτό "καλά", εμένα οι φίλοι μου γράφουν καλά σε προσωπικές αναγνώσεις με επίγευση ανάτασης, χαράς ή δημιουργικής θλίψης, "εμένα οι φίλοι μου" όταν παίρνουν τον δημόσιο λόγο είναι σαν να τα λέμε ή να τα γράψαμε με τέσσερα χέρια'
στις ηλικίες μας, δεν επιλέγουμε εν τυχαιότητι τους ανθρώπους με τους οποίους νιώθουμε καλά όταν συναπαντιόμαστε, είναι η περίπτωση του Γιώργη.
Όταν ο Γιώργης αποκτά βήμα, τα λέει αρκούντως "φιλολογικά", ευγενέστατα για δημοσίευση αλλά για όσους μπορούν τις αναγνώσεις του, μοιράζει "σκαμπίλια" δεξιά κι αριστερά. Χαίρομαι να τον διαβάζω, εφ' όλης της ύλης, εύχομαι και υμείς. https://www.bibliotheque.gr/article/60733
πέραμα,
όσοι δεν βλέπουν αυτό το ντοκυμανταίρ από το Φεστιβάλ Ντοκυμανταίρ της Ολυμπίας τώρα στην ΕΡΤ 2 αυτής της σκηνοθέτιδος, όπου μπαίνει επί τάπητος ο σημερινός καταμερισμός της εργασίας, το χθες με κανένα αύριο, όταν δεν έχει ακούσει τους απεχθείς συνδικαλιστές του ΚΚΕ να λένε ευθαρσώς εν έτει 2009 πως σκοτώνονταν στη δουλειά επί 24ώρου βάσεως και από τα 70 € διεκδικούν 100€ μεροκάματο (πόσο είπαμε είχαμε μεις κείνη τη χρονιά? επί 24 ώρου βάσεως, ομοίως?) ίσως να χάνουν κάτι από την πρόσφατη ταλαιπωρία μας ως χώρα, λαός, κλάδοι εργαζομένων' καλή η ανάλυση του Μπογιόπουλου αλλά, ας επιτραπεί η ενόχληση λόγω κομματικής του ένταξης, χωρίς τοιαύτην, τα ίδια και γνωρίζουμε και σκεπτόμαστε και πρεσβεύουμε. Το ζήτημα των ναυπηγίων είναι ένας άλλος μεγάλος πόνος, συγγνώμην που το ντοκυμανταίρ "μπατάρει" προς μία κατεύθυνση.
Όταν όλοι κι όλα είμαστε στον πάτο, έχουμε και κάποιους ανερμάτιστους που "παλεύουν" για τα δίκια του "λαού" (για τα δίκια της "πάρτης τους" μας κάνει όλο αυτό αλλά, ποιός έχασε το δίκιο του για να το βρούμε εμείς?). Σαν την τωρινή απεργία της ΠΝΟ (προφανώς, αυτοί είναι οι "πιο μάγκες" από όλους, οι υπόλοιποι πάσχουμε ακόμη από ηλιθιότητα, συλλήβδην), είναι ο λόγος που ακόμη πρεσβεύω πως αυτό το κόμμα καλόν θα ήτο να είχει απαλειφθεί από προσώπου γης, πώς λέμε Μανινχαϊσμός, έτσι, τι να μας κάνουν κι αυτοί οι καλοί αθρώποι-συνδικαλιστές που η μόνη τους τους σύγκριση είναι Ελληνας-Κινέζος και αντίστοιχα μεροκάματα, τόσο μπορούν, τόσο λένε, και κάποιοι καταγράφουν τις απόψεις τους' βεβαίως αναφέρονται και οι δολοφόνοι του νέου αυγού του φιδιού αλλά οι ίδιοι συνδικαλιστές από το ίδιο πάντα κόμμα (από μακριά "μυρίζει" η προέλευση) όταν μιλάνε για τους αλλοδαπούς εργαζόμενους με ή χωρίς χαρτιά, σε τι ακριβώς διαφέρουν? ανατριχιάζει κανείς, ούτε και οι ίδιοι δεν είναι εις θέσιν ίσως να αντιληφθούν το πόσο προσεγγίζουν οι θέσεις τους εκείνες των συμπεριφορών των ναζιστών στη χώρα μας σήμερα, οι αναλύσεις είναι σαφώς συνθετώτερες από την παρούσα, ειλικρινώς, δεν υπάρχει χρόνος τώρα για ευρύτερες αναλύσεις, επιφυλασσόμεθα, πλην, τέτοιους είδους ταινίες είναι χρήσιμες για ποικίλα συμπεράσματα ένθεν και ένθεν.
* Σε άλλο επίπεδο, που λέμε κι εμείς, τι βλακώδης κίνηση αυτή του Ρέντσι, να έχει θελήσει απλώς να επιφέρει μία μικρή τω όντι μεταρρύθμιση στη χώρα του, επί τα βέλτιω, με τον περιορισμό των αρμοδιοτήτων της Γερουσίας για να προχωρεί ταχύτερα η επιψήφιση των νόμων, παίρνοντας ένα απλό δημοψήφισμα πάνω του? Μα, ήταν ανάγκη να το πάρει ζωή ή θάνατος?
'Ηταν τώρα η ιστορική στιγμή? δεν το γνώριζε πως θα έχανε? Στο 2014 και στην τότε εκλογική του νίκη ποντάρισε? Είναι η κατάλληλη στιγμή τώρα να ρίξει την Ιταλία σε νέες περιπέτειες με τον μπερλουσκουνισμό πάντοτε στα ενεργά μετόπισθεν (δύσκολη η εκκρίζωση του φαινομένου) και έναν ανεγκέφαλο λαϊκιστή να καραδοκούν? με την τωρινή συγκυρία σε επίπεδο Ευρωπαϊκό ? η εκλογή του απερίγραπτου λαϊκιστή στις ΗΠΑ δεν τον συνέτισε? επιστροφή του καβαλλιέρε, δηλαδή το πρωτότυπο της καρικατούρας των ΗΠΑ? αχ, Ιταλία, από τον καιρό του De Gasperi που προσπάθησε όσο λίγοι, τον σεβάστηκαν όσο λίγους, και του Spinelli (συν-υπογράφων στην δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας) ως σήμερα. Λάθη επί λαθών, λίγες οι αναλαμπές, ακόμη και με τον Μόντι, προσφάτως, ο οποίος ό,τι μπόρεσε, έκανε, δεν είναι πολιτική ιστορία χώρας αυτή, η αποθέωση λαθών είναι και οι Μπερλινγκουέρ και Μόρο πέθαναν νωρίς. Θα συνεχίσει, φυσικά, ο Ματέο Ρέντσι, αλλά όλα θα είναι πολύ πιο δύσκολα. αχ! Ιταλία!!!
**ευτυχώς, γλιτώσαμε τα χειρότερα με την επικράτηση στην Αυστρία του μη ναζιστόμορφου, αλλά, γνωστό τούτο, Πρόεδρος είναι, όχι πρωθυπουργός - μικρή ανακούφιση, πάντως, ας αφήσουμε το ότι ο άνθρωπος είναι συμπαθέστατος και υποστηρίζεται από τους ισχυρούς Αυστριακούς Πράσινους-, πλην κείνο το ακροδεξιό παιδάκι (αυτός συμπεριφέρεται ακροδεξιώς πως, το κόμμα πρόελευσής του είναι απλώς η μεταπολεμική Δεξιά στην Αυστρία, από το 1945) που έχουν ΥΠΕΞ θα συνεχίσει στον ίδιο δρόμο, δυστυχώς για μας τους Ελληνες, πολλαπλώς πως...
Είπε ποτέ κανείς πως η νεότης φέρει μαζί της προοδευτικές ιδέες, αλίμονο, όχι-
ωραίο θολό τοπίο στην ωραία μας Ευρώπη σήμερα, ολοταχώς προς τα πίσω, με την Ολλανδία να παίρνει τη σκυτάλη και να κινδυνεύει η Ευρωπαϊκή ιδέα από κει πρώτα απ' όλα. Από την Ολλανδία που κατοικείται - και όχι μόνο για μας- από έναν από τους ωραιότερους και προοδευτικότερους λαούς. Αυτά, η Ιστορία τα είχε προβλέψει και προειπεί: εφόσον δεν επήλθε η παραμικρή κάθαρση μετά τη λαίλαπα του ναζισμού σε καμία από τις χώρες που και τον εξέθρεψαν και τον στήριξαν έστω, αναμενόμενο είναι μετά 3 γενιές να εμφανίζεται το ίδιο υπερ-σύνθετο φαινόμενο με μεταλλαγμένη μορφή αλλά ολόιδιους σκοπούς. Ίδια γεύση και στην Γαλλία, μικρότερης έκτασης αλλά το ίδιο και στην Ελλάδα, για την Ιταλία ας μην γίνει καλλίτερα λόγος, ούτε 30 χρόνια δεν "λούφαξε" ο Φασισμός, οι αστικές δημοκρατίες εκτιμούμε πως δεν έχουν "συνετισθεί" άρα, δεν ανέπτυξαν πολιτικά εργαλεία για να καταπολεμήσουν φαινόμενα απολυταρχίας του 20ου αι. Επόμενο ήταν η επανεμφάνισή τους δρομαίως στις απαρχές του 21ου. Μας ευχόμαστε κουράγιο πολλαπλώς...
Πολυσύνθετο πράγμα η άσκηση πολιτικής, πολυσυνθετώτερες οι κοινωνίες μας, γραμμικό δυστυχώς το μέλλον τους αν ακολουθηθεί η σημερινή πορεία των μεν και των δε.
***δεν "τρελαίνομαι" από αγάπη για καμιάν Ευρωπαϊκή ιδέα, σε παλιότερες εποχές μπορεί ιδεαλισμοί να έκαναν πολλούς από μας να πιστέψουμε προς στιγμήν πως μία Ευρωπαϊκή Ένωση των λαών κι όχι των οικονομιών να ήταν εφικτή, σύντομα ανακρούσαμε, νομίζω πολλοί ανάμεσά μας, πρύμνη. Μόνο που σήμερα η πραγματικότητα για αυτή τουλάχιστον τη χώρα να μην επιτρέπει διαζύγια, διότι τα νερά της Μεσογείου είναι ύπουλα με πολλά ρεύματα και ως χώρα δεν θα θέλαμε να πνιγούμε, ή όχι?
... Γιατί τα χρώματα της
ζωής φιμωμένοι καθρέφτες Γιατί τα αισθήματα - τσακισμένα φρένα Τρέχα τώρα να βρεις την ερμηνεία μιας θάλασσας που έπαψε να υπάρχει Τα κουφώματα των άλλοτε μορφών Την ασύστολη αλήθεια της ζωής ... εδώ τελειώνουν τα έργα της θάλασσας, τα έργα
της αγάπης Γιατί το φως αιώνιο των λουλουδιών Από κάτω, σαύρα καθηλωμένη η αγριότητα τόσης θλίψης Το αειθαλές του θανάτου - αυτό που διακλαδώνεται σε χώμα και κελαηδισμό Γιατί το σώμα μου ανώνυμο Και ρημαγμένοι όλοι οι σταθμοί των απαντήσεων Ζωή σου είναι ό,τι έδωσες ... Στο κέντρο του ονείρου, ως το βυθό σαλεύοντας η χλόη του άλλοτε Κι ο χρόνος κάτοπτρο αναστραμμένο Γιορτές ποτάμια εξαφανισμένα με τον άγγελο βρώμικο και δύσπιστο να εποπτεύει ένα κενό ... Γιατί τα λόγια κατακίτρινα καθώς το φως ανεμίζοντας ένα άδειο δωμάτιο και λησμονώντας τις ρωτήσεις του σώματος Τις απαντήσεις του μύθου
(Από τη συλλογήΟ απέναντι χρόνος, Νεφέλη
2006)
~~~~~~~~~
β΄ Αυτό που σκοτεινιάζει είναι ορατό μόνο μεσ'στο σκοτάδι
~~~~~~ δ΄ Σε ονομάζω θα πει σε χάνω Σε σωπαίνω λοιπόν μεσ'στα χρόνια αμνηστεύοντας τα εγκλήματά μου Σιωπή και σε σωπαίνω σε μεγαλώνω μέσα μου σαν να'σουν θαύμα Και ψηλαφίζοντας το ανείπωτο σαν το χέρι ενός παιδιού κάτω απ'την άμμο σιωπή και σε σιωπαίνω ..
