Instytut Historii Sztuki <Krakau>   [Hrsg.]
Sztuka Kresów Wschodnich: materiały sesji naukowej — 3.1998

Seite: 227
Zitierlink: i
http://digi.ub.uni-heidelberg.de/diglit/skw1998/0231
Lizenz: Creative Commons - Namensnennung - Weitergabe unter gleichen Bedingungen
0.5
1 cm
facsimile
Jerzy Т. Petrus

Zamek Królewski na Wawelu

Kraków

DOMUS SAPIENTIAE LEOPOLIENSIS

Katedra łacińska we Lwowie należy do tych licznych, polskich gotyckich
kościołów, których wnętrza w wyniku jednorazowych, świadomych decyzji
uległy gruntownemu przekształceniu w stylu późnego baroku lub rokoka.
Przyjmuje się, iż powodem takich poczynań były bądź poglądy estetyczne
połączone z ambicjami decydentów, bądź względy natury użytkowo-kultowej.
Te ostatnie powody nie mogą być jednak w interesującym nas przypadku
sprowadzone do stwierdzeń o trudnościach w odbywaniu procesji we wnętrzu,
ciasno zapełnionym ołtarzami i nagrobkami, czy też o ograniczeniu wiernym
widoku na celebrującego nabożeństwo1. We Lwowie barokizacja wnętrza
katedry była związana z działalnością arcybiskupa Wacława Hieronima Sierakow-
skiego (il. 1), postaci korzystnie wyróżniającej się wśród członków polskiego
episkopatu XVIII stulecia wyjątkową dbałością o losy powierzonego jego pieczy
lokalnego kościoła2.

Nie ulega wątpliwości, iż decyzję o pracach renowacyjnych w katedrze
spowodowała kondycja budowli zastana przez nowego ordynariusza, który
objął rządy w stolicy metropolii 28IX1760. Stan katedry budził poważne obawy
już za czasów arcybiskupa Jana Skarbka (1713—33) oraz arcybiskupa Mikołaja
Ignacego Wyżyckiego (1737—57). Próbowano wówczas temu zaradzić, lecz
pomimo przeznaczenia na restaurację funduszy przez Teofilę Wiśniowiecką (zm.
1757), kasztelanową krakowską, arcybiskupa Wyżyckiego i kapitułę zdołano
zgromadzić jedynie pewną ilość blachy i drewna. Sytuacja wkrótce stała się
niebezpieczna, bowiem sklepienia groziły upadkiem, a na dodatek burza na
przełomie r. 1760 i 1761 zerwała znaczną część miedzianego dachu3. Prace przy
modernizacji wnętrza podjęto już z końcem г. 17604, zaś działania restauracyjne
na wielką skalę rozpoczęły się w r. 1765 i trwały przez lat piętnaście. Prowadził je
lwowski architekt Piotr Polejowski5; prefektami „fabryki" kościoła zostawali
kanonicy katedralni6. Koszta w większości pokrywał sam arcybiskup wspierany
loading ...