Zmarł prof. dr hab. Bogusław Drewniak

W dniu 4 czerwca 2017 r. zmarł prof. dr hab. Bogusław Drewniak, w latach 70’- 80’ przewodniczący Rady Naukowej Muzeum Stutthof w Sztutowie.

Profesor nie tylko wspierał naukowo działalność naszego Muzeum, żywo interesując się jego problemami. Jako przewodniczący Rady Naukowej Muzeum Stutthof w Sztutowie przyczynił się do powstania w ramach Dziełu Naukowego Pracowni Badań Nad Pomorzem Gdańskim w latach 1939-1945, w której podjęli pracę jego wychowankowie: Bogdan Chrzanowski, Andrzej Gąsiorowski i Marek Orski. Kierował przez kilka lat redakcją czasopisma naukowego „Zeszyty Muzeum Stutthof”. Inspirował szersze badania działu naukowego tego muzeum nad okupacją niemiecką na Pomorzu Gdańskim, w tym badania nad konspiracją pomorską. Inspirował też do rozwoju naukowego pracowników Działu Naukowego.
Był promotorem pracy doktorskiej drugiego dyrektora Muzeum Mirosława Glińskiego. Był także promotorem prac doktorskich innych pracowników: Bogdana Chrzanowskiego, Andrzeja Gąsiorowskiego i Marka Orskiego, oraz jednym z recenzentów ich prac habilitacyjnych a Bogdana Chrzanowskiego także recenzentem w procedurze o tytuł naukowy profesora.

Urodził się 6 lutego 1927 r. w Poznaniu, gdzie ukończył renomowaną prywatną szkołę powszechną im. Marii Brownsford. W okresie II wojny światowej został wysiedlony z Poznania do Tarnowa, gdzie pracował fizycznie w młynie. Za działalność patriotyczną w Armii Krajowej został aresztowany i osadzony w więzieniu w Tarnowie, a następnie w więzieniu gestapo Montelupich w Krakowie, skąd dzięki staraniom rodziców został zwolniony. Po wojnie wrócił do Poznania, gdzie kontynuował naukę i zdał maturę w Gimnazjum św. Marii Magdaleny. W 1947 r. podjął studia na wydziale historii Uniwersytetu Poznańskiego. W 1951 r. uzyskał tytuł magistra historii za pracę napisaną pod kierunkiem prof. Janusza Pajewskiego, który był również promotorem Jego pracy doktorskiej obronionej w 1958 r. Później pracował w państwowej służbie archiwalnej w Szczecinie (1953-1961) i Koszalinie (od 1961 r. dyrektor AP), zajmując się głównie aktami poniemieckimi. W 1959 r. ukazała się jego praca doktorska pt. Robotnicy sezonowi na Pomorzu Zachodnim. W 1961 r. został dyrektorem Wojewódzkiego Archiwum Państwowego w Koszalinie. W 1963 r. uzyskał w Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu stopień naukowy doktora habilitowanego. W 1963 r. objął też stanowisko dyrektora Instytutu Bałtyckiego w Gdańsku. Od 1964 r. do emerytury był nauczycielem akademickim. Początkowo został docentem w Katedrze Historii Polski i Powszechnej XIX i XX wieku w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku. W latach 1964-1968 był prodziekanem a następnie dziekanem. W latach 1969-1971 był rektorem Wyższej Szkoły Nauczycielskiej w Słupsku. Po przekształceniu w 1970 r. WSP w Gdańsku w Uniwersytet Gdański nadal był nauczycielem akademickim w tej uczelni. W 1971 r. uzyskał tytuł naukowy profesora w dziedzinie nauk humanistycznych. W Uniwersytecie Gdańskim był profesorem nadzwyczajnym (1971), następnie profesorem zwyczajnym (od 1982) w Instytucie Historii (do 1995). Utworzył Zakład Historii i Kultury Niemiec w Katedrze Filologii Germańskiej Uniwersytetu Gdańskiego i kierował nim (1992-1995). Brał udział w kształceniu młodej kadry naukowej. Był promotorem 14 prac doktorskich i recenzentem wielu prac habilitacyjnych oraz promotorem ponad 200 prac magisterskich.

Angażował się też w działalność poza uniwersytetem. Od 1984 r. był członkiem Głównej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce. W latach 1984-1996 był przewodniczącym Okręgowej Komisji Badania Zbrodni Hitlerowskich w Gdańsku, przekształconej w Okręgową Komisję Badania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu.

Jako badacz-historyk specjalizował się w najnowszej historii powszechnej. Był wybitnym znawcą polityki kulturalnej Trzeciej Rzeszy. Z Jego ważniejszych prac wymienić można książki naukowe: Początki ruchu hitlerowskiego na Pomorzu Zachodnim 1923-1934, (1962); Kultura w cieniu swastyki, (1969); Teatr i film Trzeciej Rzeszy: w systemie hitlerowskiej propagandy, (1972) – częściowo nakład jej został skonfiskowany (drugie wydanie 2011); Polsko-niemieckie zbliżenia w kręgu kultury 1919-1939. Studia-szkice-sylwetki (2005). Jego ostatnią książką była praca: Muzyka z polityką w tle: Polska – Niemcy 1918-1945. Studia-szkice-materiały (2017). Był jednym z nielicznych polskich historyków, którzy publikowali swój dorobek naukowy w RFN. W języku niemieckim ukazały się jego książki: Das Theater im NS-Staat. Scenarium deutsche Zeitgeschichte 1933-1945, (1983); Der deutsche Film 1938-1945. Ein Gesamtüberblick, (1987); Polen und Deutschland 1919-1939: Wege und Irrwege kulturaller Zusammenarbeit, (1998).

Był członkiem wielu stowarzyszeń, m.in.: elitarnego Stowarzyszenia Filmowców Polskich, Instytutu Zachodniego w Poznaniu, Szczecińskiego Towarzystwa Naukowego, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, PEN Clubu. Udekorowany został za swoją działalność naukową: Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Polonia Restituta, Medalem Edukacji Narodowej.