Υπό Συνεπώς όταν μιλάμε για Δημόσιες Υπηρεσίες και Δημόσιους Οργανισμούς που θέλουμε να κρατήσουμε ή για στρατηγικούς τομείς της οικονομίας και της κοινωνίας με δημόσιο χαρακτήρα ας έχουμε την ειλικρίνεια να δεχθούμε ότι οι υπηρεσίες αυτές δεν είναι Δημόσιες με την θεσμική έννοια του όρου αλλά καθαρά κρατικές με την σοβιετική έννοια του όρου. Και η διαφορά των δύο θεσμών είναι τεράστια.
Η Δημόσια Υπηρεσία έχει ως γνώρισμα την αποτελεσματική εξυπηρέτηση του πολίτη που πληρώνει τις δαπάνες λειτουργίας της. Αντιλαμβάνεται ακόμη την σημασία της ανταγωνιστικότητας. Και τέλος δεν θεωρεί κτήμα των υπαλλήλων της το αντικείμενο παροχής της υπηρεσίας που έχει αναλάβει. Αντίθετα από αυτό η κρατική ελληνική υπηρεσία έχει ως πρότυπο τα σοβιετικά χαρακτηριστικά της αυθαιρεσίας και της τυραννίας του πολίτη που τον εκδικείται επειδή τον θεωρεί από χέρι ύποπτο και απατεώνα.
Ξεκινώντας λοιπόν από την ευρισκόμενη στην επικαιρότητα ΕΡΤ οφείλουμε να συμφωνήσουμε πως υπάρχει ίσως ανάγκη δημόσιας τηλεόρασης αλλά μέχρι σήμερα αυτό που διέθετε ο τόπος είναι κρατική τηλεόραση με τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Κρατική υπηρεσία όπου ούτε οι κυβερνήσεις δίνουν λογαριασμό σε κανένα ούτε και αυτοί που την διοικούν γιατί συνήθως ανήκουν στο βαθύτερο κράτος που είναι ισχυρότερο και από τις κυβερνήσεις...