Boże Ciało zawsze obchodzone jest w czwartek, jedenastego dnia po zielonych świątkach, między 21 maja a 23 czerwca. To wielkie święto kościelnej Eucharystii ustanowione zostało XIII wieku; od 1246 roku obchodzone było w Belgii. W Polsce obchody Bożego Ciała wprowadził w 1320 roku biskup Nanker, na terenie diecezji krakowskiej. Procesje towarzyszące świętu są zdecydowanie późniejsze, w Polsce odbywają się od wieku XV, do dziś stanowiąc o wyjątkowości tego dnia. Przy każdej świątyni ustawiane są cztery ołtarze; przy każdym nich czytana jest Ewangelia a wiernym udziela się błogosławieństwa Przenajświętszym Sakramentem. Intencją kościoła jest rozwijanie kultu Chrystusa w Eucharystii.
W każdej wsi bardzo pieczołowicie przystrajano z okazji tego święta kapliczki i krzyże przydrożne. Zwykle zdejmowano dekoracje majowe i przygotowywano je od nowa. W okresie powojennym zwykle ograniczano się do opielenia rośli zasadzonych przy kapliczce czy krzyżu. Z czasem zaczęto dekorować je kwiatami sztucznymi i wstążkami kupowanymi w pasmanterii. Zwyczajowo takimi dekoracjami zajmowały się kobiety z gospodarstw położonych najbliżej danego krzyża czy kapliczki, one płaciły też za ewentualne drobne zakupy. Równolegle dekorowano domy, szczególnie te obok których miała przechodzić procesja. W połowie lat osiemdziesiątych rozpowszechnił i spopularyzował się zwyczaj, występujący już wcześniej, ale nie tak masowo, dekoracji okna domu. W oknach zawieszano dywaniki, kilimki, a na nich wieszano święty obraz. Najpopularniejsze było przedstawienie Matki Boskiej Częstochowskiej oraz wizerunku Jana Pawła II. Obok obrazów często układano dekoracyjnie gałęzie czy wykonywano zielone girlandy.
„W Boże Ciało z boską chwalą
Nie tnij zboża ni kapusty
Z tradycji liturgicznych obchodów oktawy wywodzi się zachowany w wielu wsiach Radomskiego zwyczaj wykonywania wianków z ziół i kwiatów. Dawniej wianki, zwane też „bożym darem” robiono z powszechnie występujących, mocno aromatycznych roślin; mięty, rozchodnika, macierzanki, kopytnika, grzmotnika, jaśminu i tymianku. Współcześnie wykonywane są także z roślin ogrodowych. Niegdyś wianki te pozostawiano w kościele na całą oktawę , aby nabrały dobroczynnej mocy i dopiero wtedy zabierano do domu. Wieszano je nad drzwiami, przy świętych obrazach aby broniły domu przed pożarem, burzą, gradobiciem i szkodnikami w polu, a przede wszystkim przed czarownicami, których aktywność wzrastała właśnie w Boże Ciało. Powszechnie zresztą wierzono, że prowadzący procesję ksiądz może rozpoznać czarownicę, jeśli spojrzy w tłum przez monstrancję z hostią. Zobaczy wtedy wiedźmy ze skopkami na mleko nad głowami. Każdy z wiernych może tego dnia rozpoznać wiedźmę – wystarczy spojrzeć na kobiety uczestniczące w procesji przez dziurę po sęku w desce- nad głowami czarownic widoczne będzie wówczas naczynie na mleko. Wiadomo nie od dziś, że czarownica przede wszystkim czyha na cudze mleko i w zemście zabiera je krowom. Nic wiec dziwnego, że wiedźmę należy rozpoznać, a krowom na wszelki wypadek warto dać do wody odrobinę ziół z wianka, bo na pewno ustrzeże je to przed czarami.
