آرمان: توران ولیمراد*
وقتی صحبت از جایگزینی درس شکوه همسرداری با برنامه تنظیم خانواده میشود و مسئولان برای تشویق جوانان به ازدواج و فرزندآوری اصرار دارند این نکته مطرح میشود که اگر این ضروری است چقدر برای ازدواج و افزایش جمعیت برنامهریزی کردهایم تا جلوی آسیبهای احتمالی را هم بگیریم.
این که به دلایل سلیقهای بدون توجه به زیرساخت بر اجرای برنامهها اصرار داشته باشیم منطقی و کارشناسی به نظر نمیرسد. در ارتباط با جمعیت یک مسئله مهم افزایش کیفی جمعیت در کنار افزایش کمی است. بچههایی که به دنیا میآیند نیازهایی دارند که پیش از آمدنشان باید این نیازها را در نظر بگیریم. نیازهای بهداشتی، آموزشی و ... در این زمینه زیرساختها باید در نظر گرفته شود. در این میان مادر نیز نیازهایی دارد که باید فراهم شود.
در حال حاضر مسئله اشتغال و طلاق باید بهعنوان دو مسئلهای که زیر ساخت افزایش جمعیت هستند، حل شوند. بدون شک در غیر این صورت نیاز کودکانی که در آینده خواهند آمد و جوانان فردا میشوند نیز به این مسائل افزوده میشود. این جوانان نیز نیازمند شغل خواهند بود و اگر مسئله طلاق حل نشود والدین فرزندان آسیبدیدهای را به جامعه خواهند افزود. پس مشکلات معیشتی و خانوادگی نیز در زمره موارد زیرساختی افزایش جمعیت هستند. به گفته کارشناسان، اشتغال و مسکن جزء نیازهای ضروری جوانان است. همچنین سلامت ارتباطات خانوادگی نیز باید مورد توجه قرار بگیرد تا آمار طلاق رو به کاهش رود و شاهد طلاق در سالهای اول زندگی جوانان نباشیم.
گفته میشود سن ازدواج نیز بالا رفته است. پس برای این که در نهایت به افزایش جمعیت برسیم لازم است موانع ازدواج جوانان برداشته شود. قبل از بحث افزایش جمعیت باید مسائلی چون امنیت خانواده و پایداری آن را تضمین کرد و به نیازهای جوانان پاسخ گفت. در این صورت است که مسئله تشکیل خانواده و فرزند آوری اتفاق خواهد افتاد. اما بدون برنامهریزی این تلاشها نتیجه نمیدهد..
در دهه ۶۰ آمار فرزندان خانوادهها بالا رفت اما بعد ما با خیل کودکانی که نیاز به مدرسه داشتند و بعدها دغدغه کنکور پیدا کردند روبهرو شدیم. کنکور لطماتی به جوانان زد تا به امروز که توانستیم مسئله ظرفیت آموزش را تا سطح آموزش عالی افزایش بدهیم. آیا این امکانات را برای فرزندان و جوانان آینده نیز مهیا کردهایم.؟ برنامهریزیها باید ابتدا در پاسخ به این سوالات انجام شود.
* دبیر ائتلاف اسلامی زنان