وعده وزارت زنان از زبان روحانی پیش از انتخابات فعالان زنان را شگفت‌زده کرد. اما حالا که قرار است او بر مسند ریاست‌جمهوری بنشیند و درحالی که هنوز در لیست‌های احتمالی وزرا، نشانه‌ای از وزارت زنان از زبان مقامات رسمی شنیده نشده است، فعالان زن دچار اختلاف‌نظر شده‌اند.

آیا وزارت زنان خوب است؟ آیا آنها را محدود می‌کند؟ آیا این وزارتخانه به زنان به‌مثابه یک «دیگری» قدرت می‌دهد؟ آیا این وزارتخانه بازتولید مرزهای تفکیک جنسیتی در دولت است؟ به‌رغم مخالفت برخی، به‌نظر می‌رسد که زنان اصلاح‌طلب و فعال در حوزه قدرت سیاسی، این وزارتخانه را زمینی برای بازی خود می‌بینند؛ زمینی که در آن با پایدار کردن جمع‌های فعالان حقوق زن، در دولت نهاد پایدارتری پیدا کنند.

سهیلا جلودارزاده مشاور وزیر کار دولت سازندگی، نماینده پیشین سه دوره مجلس و رئیس کنونی اتحادیه زنان کارگر به وزارت زنان و خانواده اعتقاد دارد. او زن را از خانواده جدا نمی‌بیند و می‌گوید: «جامعه پذیرای وزارت زنان نیست بلکه با وزارت زنان و خانواده باید ۲۰ درصد از زنان فعال را مشارکت دهیم و از ۸۰ درصد بقیه حمایت کنیم.» حرفی که احتمال دارد در ظاهر هم شده برخی از فعالان اجتماعی زن را برنجاند.