4-2 Tha Dome - Blame It On Society (1995)
1
Intro/2 Glocks 2
Lesson 1 3
Blame It On Society 4
One In The Chamber 5
Laws Got Me Pausing Producers - 4-2 Tha Dome (tracks: 1, 2, 4, 5), Michael Banks (tracks: 3)
Mam nadzieję, że temat nie zaginie w gąszczu przemilczanych płyt z połowy lat 90-tych i że jednak ktoś się zainteresuje tą pozycją.
4-2 Tha Dome, czyli Mr. Tre-8 i G-Money, duet pochodzący z Birmingham w stanie Alabama postanowił w 95 roku zawojować świat (a raczej uśmiechnąć się do rodziców, którzy z miłości do pociech wydali te 8 dolarów na płytę, zbić piątkę z paroma drobnymi dilerami narkotyków przeciętnej jakości, usłyszeć Laws Got Me Pausing w samochodzie ziomków i cały album na prywatce u swoich dziewczyn, chwalących się, że ich chłopaki rapują) tą krótką EPką. Zapewne nie podbili serc nawet lokalnej publiczności, natomiast moje tak. Jeżeli w ogóle można w przypadku takiej muzyki mówić o podbijaniu serc, bo autorzy raczej bardziej skłonni są do przebijania kulami serc nieprzychylnych im ludzi, aniżeli podbijania serc domniemanych fanów. Jednak do rzeczy. Materiał jest niezwykle krótki, zawiera w zasadzie tylko 4 utwory (Lesson 1 to skit), jednak ani na sekundę nie pozwala nam się nudzić czy odrywać uszu od któregokolwiek numeru na playliście. Płytę otwiera jakże odkrywcze i niepowtarzalne Intro, prezentujące scenę nocnej strzelaniny (które, o dziwo, jest naprawdę bardzo klimatyczne), które jednak szybko przechodzi w pierwszy na wydawnictwie prawowity utwór, czyli 2 Glocks. Agresywna produkcja kontynuuje nocny klimat Intra, głęboki, przeszywający ucho bass, cholernie bujająca perkusja i tajemniczo brzmiące pianino zdały piorunujący efekt, a raperzy uzupełnili ten mistrzowski podkład dobrą nawijką, z liryką bardzo charakterystyczną dla konwencji, którą sobie obrali ("
I'm Mr. Tre-8, that nigga dressed in all black/I go to church with my Bible and a fuckin' gat"). Zresztą, przekrój liryczny albumu jest dość wąski, w końcu nie każdy urodził się z talentem Scarface'a czy chociażby Ganksta Nipa. Mamy tutaj tony ołowiu, pistoletów, krytykę policji, handlowanie narkotykami i związane z tym problemy, brak możliwości podjęcia normalnej pracy, za czym idzie mus angażowania się w brudne interesy, jednym słowem - standard. Skit Lesson 1 wprowadza nas w historię debiutującego dilera, któremu sam szef odradza tę ryzykowną pracę, aczkolwiek chłopak twierdzi, że nie potrafi robić niczego innego, co jest winą społeczeństwa (patrz tytuł). Następnie nadchodzi czas na tytułowy utwór, gdzie nie można opisać podkładu innym słowem niż piękny. Chillująca kombinacja delikatnej piszczały w tle, głębokich bassów brzdękających gęsto, lecz delikatnie, przyjemnych dźwięków pianina oraz leniwej perkusji przyniosła nam po prostu świetny, g-funkowy, kołyszący beat, na którym panowie poruszają kwestie biedy, problemy mniejszości z legalnym zatrudnieniem, braku szacunku w społeczeństwie, niesprawiedliwości, które jednak bezpośrednio wiążą się z tematem dilerki jako jedynego sposobu przetrwania i zarabiania na siebie i rodzinę (ile razy już to słyszeliśmy? 3648976?). Jednak sama realizacja tematyki i wykonanie wyróżniają utwór spośród zalewu takich samych kawałków, a genialny podkład został okraszony cudownym, niezwykle chwytliwym, śpiewanym refrenem - jest to zdecydowanie najlepszy utwór na EPce. Kolejny numer, czyli One In The Chamber, stanowi niejako kontynuację tego co w numerze tytułowym, tylko żegnamy się tutaj z finezją Blame It On Society, a wracamy znów do agresywnego flow i bandyckich tekstów ("
I hate to resort to jackin' and robbin'/but if it's the only way out, I bust you bitches till my pistol's throbbin'"). Bass znów rządzi podkładem, sunie tłusto i nadaje utworowi mroczne oblicze. Za minus można uznać klawiszową melodię, brzmiącą trochę jak nagranie z taniego keyboardu nabytego na marokańskim festynie, jednak świetny bass odgrywa tu tak znaczącą rolę, że ową niedoskonałość producencką można panu Banksowi wybaczyć. Utwór zamykający album, czyli Laws Got Me Pausing, to kolejna dawka ulicznego mroku, podkład, składający się z dwóch części, zmusza do łamania karku, idealny do słuchania nocną porą. Jak po tytule można wnioskować, jest to numer anty policyjny, żadnych odkrywczych obserwacji tutaj nie znajdziemy, aczkolwiek, panowie, jak już zdążyli nas do tego przyzwyczaić, płyną co najmniej solidnie, uzupełniając bujający podkład.
Krótko mówiąc - czwórka z plusem w skali szkolnej, bardzo mocna pozycja, muzycznie balansująca między stricte g-funkowym brzmieniem, a tym co mogliśmy w tamtych czasach usłyszeć na płytach m.in. South Park Coalition. Lirycznie otrzymaliśmy ten najbardziej typowy dla g-rapu schemat, aczkolwiek za samo wykonanie i kilka ciekawych wersów należy się duetowi pochwała. Dodatkowy punkt za długość materiału, żadnego wypełniacza tutaj nie ma, jedynie kilka słabszych dźwięków w One In The Chamber, ale generalnie to zaserwowano nam 4 mocne utwory, żadnych skipów.
4-2 Tha Dome - Blame It On SocietyWybaczcie tego tasiemca, dawno niczego nie pisałem, mam nadzieję, że kogoś ten opis zachęci i z całego serca polecam, szkoda, że ta płyta jest aż tak mocno przemilczana.
