Oniasz III
(hebr., JHWH na pewno jest łaskawy), (II w. p.n.e.) – arcykapłan; wnuk chciwego arcykapłana, Oniasza II (2. połowa III w. p.n.e.), który rozgniewał władcę Egiptu, nie wpłacając należnej daniny; prawnuk Szymona Sprawiedliwego, syna Oniasza I. Należał do stronnictwa konserwatywnego. Kiedy hellenistyczny władca Syrii, Seleukos IV, sprawujący zwierzchność nad Palestyną, próbował przejąć prywatne depozyty, złożone w skarbcu Świątyni Jerozolimskiej, O. III udał się na jego dwór. Wkrótce po zamordowaniu Seleukosa na tronie zasiadł Antioch IV Epifanes. Zmianę władcy wykorzystał brat O. III, Jazon (właściwie Jozue), który za łapówkę i obietnicę wspierania polityki króla, uzyskał nominację na arcykapłana. Przez trzy lata piastowania tej godności prowadził intensywną hellenizację, zwłaszcza w kręgach kapłanów. Kiedy jednak nowy pretendent do godności arcykapłana, Menelaos, zaproponował więcej od niego za nominację na ten urząd, Jazon musiał ratować się ucieczką. Wówczas O. III, przebywający nadal w Dafne koło Antiochii, próbował zaprotestować, w konsekwencji został zamordowany, prawdopodobnie za sprawą Menelaosa. W ten sposób rozpoczął się ciąg wydarzeń, które ostatecznie doprowadziły do wybuchu powstania Machabeuszy.