کتاب نقش پارسی بر میراث جهانی در هند یا نقش پارسی بر بناهای فاخر هند

کتاب نقش پارسی بر میراث جهانی در هند یا نقش پارسی بر بناهای فاخر هند

« آثار پدید است صنادید عجم را »

نقش پارسی بر احجار هند

فهرستی از سنگ نوشته ها و خطوط فارسی بر لوح سنگ های هندوستان

گردآورند ه: دکترعلی اصغر حکمت شیرازی

چاپ دوم : سال ۱۳۳۷ هجری شمسی به اهتمام کتابخانه ی ابن سینا ،چاپ تابان؛تهران

چاپ سوم ۱۳۹۲ شمسی

عنوان: نقش پارسی بر بناهای فاخر هند

یا نگاره پارسی بر میراث جهانی در هند

(فهرستی از سنگ نوشته ها و خطوط فارسی بر لوح سنگ های فاخرهندوستان که تعدادی از آنها ثبت میراث جهانی یونسکو است)

گردآورنده:علی اصغر حکمت

چاپ سوم: شامل تصحیح ، افزودن فصل هفتم با سه گفتار و فصل ششم با سه گفتاربا اضافات و ۲۰۰ عکس . دکتر محمد عجم ، سال 2013 دهلی ۱۳۹۲٫

به اهتمام: دکتر محمّد عجم و نظارت ادبی پروین محمودی میمند

ناشر: سازمان دریای پارس

چاپخانه: نویدا.دهلی نو

شمارگان:۱۰۰۰

نوبت و تاریخ چاپ: چاپ سوم، سال۱۳۹۲

شابک:

ناشر نسخه اینترنتی این کتاب را رایگان در اختیار عموم قرار داده است….

فهرست مطالب

موضوع

صفحه

پیشگفتار ناشر

زندگینامه‌ی دکتر حکمت

مقدّمه ی ناشر

دیباچه ی به قلم دکتر حکمت

دیباچه

۲۲

فصل اوّل : دانلود ۶ فصل اول

سنگ نویسی در هند

– رسم لوحه نویسی

– قدیمی ترین سنگ نوشته ی هندی دوره ی اسلامی

– سنگ نوشته های فارسی

– سنگ نوشته های اردو

– فهرست دکتر هوروویتز

– سنگ نوشته های مساجد، مقابر و اماکن مقدّسه ی مذهبی

– موضوع سنگ نوشته ها

– قدیمی ترین سنگ نوشته ی فارسی

– دومین سنگ نوشته ی قدیم فارسی

– قدیمی ترین سنگ نوشته ی فارسی در جنوب هندوستان

فصل دوم:

سنگ نوشته های فارسی در قصور سلطنتی

– در قلعه ی سرخ دهلی

– در قلعه ی سرخ اکبر آباد(آگره)

– در قلعه ی فتحپور سیکری

– در قصور راجه های هند

– قصبه ی آمبر

فصل سوم:

سنگ نوشته های فارسی مساجد

– مسجد کهنه در نواحی فتحپور(سیکری)

– مسجد کوتله ی نظام الّدین

– کالی مسجد یا کلان مسجد

– مسجد قلعه کهنه ی دهلی

– مسجد آمبر

– مسجد جامع فتحپور(سیکری)

– مسجد جامع اله آباد

– مسجد جامع اکبر آباد(آگره)

– مسجد اکبرآبادی

– مسجد جامع دهلی

– سنگ نوشته ی مسجد روشن الدّوله

– سنگ نوشته ی عیدگاه کهررا

– سنگ نوشته ی مسجد شیعیان در دهلی

فصل چهارم: سنگ نوشته های متفرّقه

– نیلی چهتری یا چتر کبود

– سنگ نوشته ها ی دهنه ی چاه

– سرچشمه ی ویریناگ

– مدرسه ی خیر المنازل

– پل جونپور

– سرای بختاور نگر

– آب انبار

– مادّه تاریخ آرامگاه ی اتکه خان

– دروازه ی مقیم در قلعه ی رهتاس

– سنگ نوشته ی پل جمنا

– سنگ نوشته ی مادّه تاریخ ساختن دهانه ی چاه

– سنگ نوشته بر لوله ی توپ ها

فصل پنجم:

سنگ های قبرها و الواح مزارها و سنگ نوشته ی درگاه ها

– درگاه خواجه معین الدّین چشتی(رح)

مسجد شاهجهان پشت روضه ی خواجه

– درگاه قطب صاحب

– آرامگاه ی پرواز شاه

– درگاه خواجه نظام الدّین اولیا (رح)

– آرامگاه امیر خسرو دهلوی

– آرامگاه حسن دهلوی

– خانقاه سیّد علی همدانی

– درگاه شاه عطا

– درگاه روشن چراغ دهلی

– درگاه پیر چندا حسینی

– آرامگاه ی شیخ نور الدّین ولی

– مزار مولی کمال

– سنگ نوشته ی گنبد قنّوج

– سنگ نوشته ی مسجد و مرقد شاه برهان

– روضه ی سیّد السّادات

– آرامگاه ی مولانا جمالی

– درگاه امام ضامن

– درگاه شیخ علاءالدّین نور تاج

– خانقاه شیخ یوسف شاه

– مزار پیر مسگران

– درگاه سیّد صاحب

– لوحه ی قبر موجی بدخشانی

– لوحه ی قبر خواجگی درویش

– روضه ی شیخ سلیم چشتی فتحپوری

– درگاه علی برید

– مزار الشّعراء در کشمیر:

۱- ابوطالب کلیم

۲- قدسی مشهدی

۳- محمّد قلی سلیم

۴- طغرای مشهدی

۵- شاه فتح الله شیرازی

– درگاه خواجه باقی بالله

– آرامگاه ی اکبر

– مزار قاضی نور الله شوشتری

– درگاه بزرگ مخدوم جهان

– درگاه کوچک شاه دولت

– سنگ نوشته های “نامی” :

۱-سنگ نوشته ی نارینا (NARINA)

۲-سنگ نوشته ای در سنگ لوحه ی موجود در آرامگاه ی گرگ علیشاه

۳-۴- سنگ نوشته های باغ حسام

۵-۶-۷-۸- سنگ نوشته های خانقاه شهر ناگور

۹- سنگ نوشته ی دیگر در همان شهر

۱۰-۱۱- سنگ نوشته های شهر ماندو

۱۲- سنگ نوشته ی استخر سادل پور

۱۳- سنگ نوشته ی قلعه ی اسیر گره

۱۴- سنگ نوشته ها ی قلعه ی سرخ آگره:

– قبر شیخ فرید بخاری، ملقّب به مرتضی خان

– روضه ی شیخ کبیر، معروف به بالا پیر

– مرقد سرمد

– آرامگاه غازی الدّین خان

– تکیه ی بابا شاه مسافر غجدوانی بخاری

– مادّه تاریخ مهدی خان نوّاب

– آرامگاه ی بیدل

– تکیه ی شاه مردان

– مزار شیخ محمّد علی حزین

– امام باره آصف الدّوله

– آرامگاه اسد الله خان غالب

فصل ششم:

سنگ نوشته های جدید در قرن بیستم میلادی

– تالار آشوکا( در قصر رئیس جمهور)

– سنگ نوشته ی پایه ی مجسمه ی ادوارد هفتم در راشتراپاتی – سنگ نوشته ی سر درب وزارت دفاع هند

فصل هفتم اضافه شده در چاپ سوم: ( فصل هفتم را دانلود کنید: حجم بالا است: ۱۶۱ صفحه مصور

در وب سایت ۴فقط روی free down load کلیک کنید.

-گفتار نخست: تعدادی از نوشته های فاخر حیدر آباد

گفتار دوم:میراث فارسى بر احجار بنگاله

گفتار سوم : معماری مغولی و یا خط فارسی و معماری ایرانی؟

گفتار چهارم :اهمیت زبان فارسی و تاثیر گذاری آن بر سایر زبانها- زبان هندی و اردو

گفتار پنجم: نمونه هایی از فرمان ها – دستورها و نسخه های دستنویس فاخر فارسی در هند۶۸ برگ

دکتر محمدعجم.

پیشگفتار ناشر

آنگاه که بر فراز نماها و ستون های زیبا و فرحبخش کاخ های با شکوه و مراکز فرهنگی – مذهبی باز مانده از هند باستان، اشعار فارسی چشمت را می نوازد، به طور کلّی فراموش می کنی که در کشوری بیگانه و در جمع مردمانی ایستاده ای که حتّی قادر به خواندن و درک این اشعار نیستند؛ از این رو، روانت از شادمانی آمیخته با غرور،آکنده می شود و امّا دیری نمی پاید که گویی از رؤیایی شیرین بیدار شده ای، به خود می آیی و غرق می گردی در حسرت از دست دادن آن رؤیا! و دلت می گیرد وقتی تاریخ را به یاد می آوری که با وجود دارا بودن اشتراک دیرین فرهنگی با مردم این سرزمین، فقط و فقط به سبب حاکمیت تعصّبات کورکورانه ی فرقه ای و سوء استفاده ی فقهای دوره ی سلطنت “اورنگ زیب”و برخی دیگر سلاطین مسلمان از قدرت، آنهمه شوکت و جلال تمدّن گورکانی خراسانی و، زبان فارسی در شبه قارّه ی هندوستان به باد فنا سپرده شد و خسارتی چنان جبران ناپذیر به بار آورد.

کتاب حاضر، حاصل تلاشی است دلسوزانه و از سر احساس مسئولیت برای معرّفی و پاسداشت ارزش های فرهنگی زبان فارسی در هندوستان که دیگر پویایی آن از میان رفته و از جامعه به موزه و تاریخ پیوسته است. اگر حکمت هیچ اثری از خود بجای نمی گذاشت همین کتاب ارزشمندبتنهایی نام او را جاودانه می کرد. اگرکتابخانه ی ابن سینا و چاپ تابان این کتاب را چاپ نمی کرد شاید امروز جزو کتابهای گم شده بود. هدف ما از چاپ سوم این است که آین اثر فاخر را از پستوی چند کتابخانه به داخل جامعه بیاوریم. با وقت و امکانات کم تصویر برداری ها با دوربین ساده و موبایل صورت گرفته ومصور سازی همه سنگ نوشته های کتاب بصورت تخصصی از عهده یک پژوهشگر بر نمی آید بودجه و امکانات دولتی و یا بخش خصوصی می خواهد اما متاسفانه بخش خصوصی و ثروتمندان را برای پول خرج کردن در همه جا می شود دید مگر در رونمایی کتاب و سرمایه گذاری روی کتابهای فاخر فرهنگی و علمی، این چاپ تلنگری است به مسئولان فرهنگی و افراد خیر که در آینده برای چاپ بهتر و عکس های حرفه ای تر اقدام کنند.

فقدان چنین اثری در جامعه ی دانشگاهی به ویژه دانشجویان رشته های زبان و ادبیات فارسی و زبانشناسی کاملاً احساس می شد و از طرفی نیاز بود که کتاب مصورو بازنویسی شود و واژه های عربی غیر قابل فهم برای فارسی زبانان امروز تغییر یابد و مطالبی که ضروری می نمود اضافه شود. اما اصل متن کتاب حکمت با امانت حفظ شده است. این فقط گام نخست بود آرزوی دکتر حکمت بر داشتن گامهای بیشتر توسط آیندگان بوده است.

زندگینامه ی دکتر حکمت

علی‌اصغر حکمت ۲۶ مرداد ماه ۱۲۷۱ در شیراز دیده به جهان گشود. پدرش احمدعلی خان معظم الدوله( حشمت¬الممالک)، مستوفی شیراز و مادرش فاطمه(احتجاب السلطنه) دختر،فخرالاطبّاء حسن فسایی، مؤلّف “فارسنامه ناصری” بودند.

تحصیلات ابتدایی و متوسطه در شیراز و ادامه ی تحصیل در تهران در کنار آموختن علوم جدید در مدرسه ی آمریکایی، به آموختن علوم اسلامی نظیر فقه و اصول نیز در مدارس اسلامی پرداخت.

در سال ۱۲۹۷ ش وارد خدمات فرهنگی شدوتا سال ۱۳۰۹ دروزارت معارف خدمت می‌کرد.

دوران پنج ساله ی وزارت فرهنگ علی‌اصغر حکمت را باید دوران تحوّل فرهنگی در این وزارتخانه نام نهاد. در این سال به تشکیلات جدید داور در دادگستری وارد شد و پس از چندی برای مطالعه در امور قضایی و ثبتی به اروپا اعزام شد. او در اروپا وارد دانشکده ی حقوق و ادبیات شد و در هر دو رشته مدرک لیسانس گرفت. مأموریت دیگر حکمت در اروپا مطالعه در امر آموزش و پرورش و دانشگاه بود. در سال ۱۳۰۹ به منظور تکمیل تحصیلات خود به فرانسه و انگلستان عزیمت کرد و از دانشگاه سوربن پاریس در رشته ادبیات فارغ التحصیل گردید و به تهران بازگشت. علاوه بر وزارت فرهنگ، حکمت در کابینه های متعدد به سمت وزیر امور خارجه، وزیر پیشه و هنر، دادگستری و امور خارجه برگزیده شد.

مهم ترین اقدامات

حکمت، نخستین رئیس دانشگاه تهران و بنیانگذار کتابخانه ی ملّی ایران است .وی به همراهی جمعی از روشنفکران و سیاستمردان دیگر در امور زیر نقش موثری داشت:

– تأسیس کتابخانه های (ملّی، فنّی معارف، دانشسرای عالی)، احیای انجمن آثار ملی، تأسیس موزه های (ایران باستان، مردم شناسی، پارس شیراز و موزه ی حضرت معصومه در قم)، تأسیس دانشگاه تهران ، و تأسیس دانشکده ی علوم معقول و منقول، دانشسراهای مقدماتی، تأسیس مدارس جدید، دارالتربیه عشایر، برگزاری کلاسهای ملّی شبانه جهت مبارزه با بیسوادی، تغییر نام مدارس خارجی به فارسی، تأسیس پیشاهنگی وسازمان تربیت بدنی، تأسیس بهداشت مدارس، و اجازه ی تاسیس مدرسه ی عالی ادبیات و زبان های خارجی، تعمیر و مرمت و فهرست برداری آثار باستانی، تصویب اساسنامه ی فرهنگستان ایران به منظور پاسداری از زبان و ادب فارسی، احیای آرامگاه سعدی و حافظ و احداث کتابخانه ملی ، ایجاد پیشاهنگی و تغییر برنامه‌های مدارس به سبک و اصول آموزشی کشورهای خارج، ایجاد تحوّل در زبان و ادبیات پارسی، توجّه به آثار باستانی و تشکیل موزه ی ایران باستان، تربیت کادر آموزشی و انتشار نشریات و توجّه به امر ورزش در مدارس، توسعه و تکمیل مدارس ابتدایی و متوسطه .

وی حدود ۵۵۴۹ هزار جلد کتاب اعم از موروثی یا خریداری شده و روزنامه ی عصر ناصری تا زمان معاصر را به کتابخانه ی مرکزی دانشگاه تهران در خرداد ۱۳۵۱ شمسی را اهدا نمود که ۵۰۰ نسخه ی آن خطّی و منحصر به‌فرد است. همچنین، فرمان ها و اسناد و کتابهای خطّی اجداد خود را به کتابخانه آستان قدس رضوی و اشیای ذی‌قیمت دیگری را نیز به موزه ی ملّی پارس اهدا نمود.

فعّالیت‌های آموزشی

وی، همزمان با تحصیل در تهران، به تدریس فارسی و عربی در کلاس های یازدهم و دوازدهم مدرسه پرداخت؛ با أخذ دانشنامه به شیراز بازگشت، به تدریس جغرافیا و حساب مشغول شد. مدّتی نیز به تدریس انگلیسی در مدارس علمیه پرداخت که با مخالفت عدّه ای این سمت را از دست داد. حکمت از سال ۱۳۱۵ شمسی، علاوه برداشتن مسؤولیت وزارت فرهنگ و ریاست دانشگاه تهران به تدریس تاریخ ادبیات ایران و ادیان و مذاهب نیز میپرداخت که این امر تا سال ۱۳۵۱ شمسی ادامه یافت. از سال ۱۳۲۹ استاد کرسی تاریخ مذاهب و ادبیات ایران در دانشگاه تهران بود.

در هندوستان

حکمت شیرازی در تحکیم و توسعه روابط همه جانبه ایران با کشورهای مسلمان و آسیایی، به ویژه هندوستان، کوشش فراوان کرد. او چندی سفیر کبیر ایران در هند بود و از دانشگاه دهلی دکترای افتخاری دریافت داشت. حکمت با بسیاری از رجال هند چون مهاتما گاندی، جواهر لعل نهرو، ابوالکلام آزاد، تاگور و… دوستی و مراوده داشت.

بخشی از آثار تحقیقی و ادبی وی نیز درباره هند است از جمله «نقش پارسی بر احجار هند»، «سرزمین هند»، «ادیان و تمدّن و فرهنگ هند» و… از او اشعاری نیز درباره هند و شهرها و مردم این دیار باقی‌مانده که آنها را «هندیات» نامیده‌است. حکمت چهار سفر به هند کرد که گزارش سه سفر را در یادداشت‌های خود آورده‌است: نخستین سفر حکمت از ۶ اسفند ۱۳۲۲ / ۲۶ فوریه ۱۹۴۴ تا ۱۶ اردیبهشت ادامه یافت. او خاطرات خود را از این سفر در دفتر ششم ثبت کرده‌است که: «… روزی آقای دکتر صدیق، وزیر فرهنگ، تلفنی به من گفتند که اگر مایل باشید به هندوستان سفری شوید و هفته‌ای برنیامد که مقرّر شد که این بنده به‌اتّفاق دکتر غلامرضا رشید یاسمی و ابراهیم پور داود، به عنوان هیأت فرهنگی، به هندوستان اعزام شویم. روز شنبه ۶ اسفند ۱۳۲۲ / ۲۶ فوریه، بار سفر بسته شد و با هواپیما از تهران به عزم هندوستان حرکت نمودیم. سفر دوم حکمت به هند پنجشنبه ۱۵ اسفند ۱۳۲۵ آغاز شد و تا هفتم خرداد ۱۳۲۶ ، برابر با ۲۹ مه ۱۹۴۷، ادامه می‌یابداین سفر برای شرکت در کنفرانس ملل آسیایی ترتیب داده شده‌است و حکمت در رأس هیأتی است که مصطفی قلی رام، دکتر غلامحسین صدیقی، دکتر مهدی بیانی، محمّدتقی مقتدری، خوشحال سعید شارما، عبّاس آریا و صفیه فیروز در آن عضویّت دارند و با هواپیما از تهران به کرمان و زاهدان می‌روند و از آنجا با راه آهن به میرجاوه و سپس کویته و از آنجا به دهلی می‌رسند. در این سفر جواهر لعل نهرو، صدر اعظم فقید و وزیر امور خارجه که به قول حکمت «بزرگترین زعیم حزب کنگره هندوستان می‌باشد» این هیأت را در روز ۲ اسفند به چای دعوت می‌کند: «وی در خانه خود از ما پذیرایی نمود. به مهربانی و ادب بسیار و دختر و نوه او نیز بودند. در حقیقت مجلسی دوستانه و خانوادگی بود. (نهرو) با قیافه باهوش و جذّاب و معقول خود با ما صحبت می‌نمود. مراسله‌ای که از طرف قوام السّلطنه به او نوشته شده بود، به او هدیه کردم، از کتاب معروف او Discovery Of India که در آن راجع به روابط ایران و هند صحبت کرده‌است و نقل کلامی از من نموده‌است، صحبت شد و او را به خاطر تألیف آن کتاب ستایش کردم، وعده کرد آن را برای من بفرستد.».

حکمت و همراهان در همین روز در عمارت مجلس مقننه با ابوالکلام آزاد که وزیر فرهنگ هند بود، ملاقات می‌کنند. حکمت می‌نویسد: «ابوالکلام آزاد پیرمردی حدود شصت ساله است و بسیار باهوش و حسّاس و پر از حرارت و جوش است و عربی و فارسی را به فصاحت گفتگومی‌کند، ربع ساعتی پذیرایی نمود و از مسائل مربوط به فرهنگ عمومی سخن می‌گفت…» فردا به خانه او رفتیم «وزراء کابینه هند و خود پاندیت نهرو نیز بودند، میز چای مفصّلی چیده و میوه و شیرینی و چای خیلی خوب، مخصوصا چای چینی معطّری صرف شد.»

حکمت چهار سفر به هند کرد که گزارش سه سفر را در یادداشت‌های خود آورده‌است. او ۴ سال سفیر کبیر ایران در دهلی بود و این کتاب دستاورد آن دوره است. زمین خانه فرهنگ و سفارت ایران در دهلی نیز از خریدهای دوره اوست.

کارها و نوشته ها

با توجه به پژوهشهای گسترده و آشنایی حکمت با زبانهای عربی، فرانسه، انگلیسی و اردو، گردآوری، تصحیحات، ترجمه ها و مقالات مختلفی از وی برجا مانده است که به طور عمده دربرگیرنده موضوعات قرآنی، ادبیات ایران، تاریخ و باستان شناسی و… است. این آثار عبارتند از:

امثال قرآن مجید، شرح احوال جامی، رساله در باب امیر علیشیر نوایی، پارسی نغز (مجموعه‌ای است از برگزیده‌های پارسی‌گویان)، ره‌آورد حکمت ( خاطرات شخصی حکمت)، “نقش پارسی بر احجار هند”.

ترجمه ی پنج حکایت از شکسپیر، از سعدی تا جامی، ترجمه ی جلد سوم تاریخ ادبیات ادوارد براون؛ “امین و مأمون”؛ ترجمه ی سلسله روایات اسلامی از جرجی زیدان، ترجمه ی«رستاخیز»؛ از “تولستوی” دانشمند روسی، ترجمه‌ی “راه زندگانی”؛ از”نیکولا حداد مصری”، اسلام از نظرگاه دانشمندان غرب (ترجمه) ایرانشهر در دو جلد، ، ترجمه ی “تاریخ جامع ادیان” (نوشته ی جان بی. ناس) تصحیح و تحشیه ی تفسیر “کشف الأسرار” میبدی در ده جلد، جام جهان نما (تاریخ مفصّل عالم).

“دوستداران وطن”، رساله در باب ایران ، در فرهنگ جهان ، رساله ی” قضایای عامه در علوم طبیعی”، سخن حکمت(سروده های حکمت)، گلزارحکمت،مطالعاتی در باب حافظ، مطالعه ی تطبیقی “رومئو و ژولیت” با “لیلی و مجنون”، مثنوی” شکونتالا” (شعر)، سه گفتار در تاریخ ادیان ، “نظری به ادبیات فارسی ” (به انگلیسی) ، “کلمات طیبات” ، نمایشنامه ی شاکونتالا اثر “کالبداسا” نویسنده ی هندی.

وی جوایز و نشان های متعدد داخلی و خارجی نیز دریافت کرد. حکمت، سوم شهریور ۱۳۵۹ ه. ش در تهران درگذشت و در آرامگاه خانوادگی در حضرت عبدالعظیم (باغچه توتی) به خاک سپرده شد که ظاهرا در توسعه ی بنای این منطقه، آرامگاه وی از بین رفته است.

آثار فارسی کاخ راشتراپاتی

نقشه خلیج فارس در کاخ ریاست جمهوری هند با Persian gulf و اشعاری از خیام و نظامی

آثار ایرانی و فارسی در کاخ راشتراپاتی بهاوان هند دهلی نو بزرگترین کاخ دولتی دنیا اثری بی نظیر از هنر و معماری . این کاخ قرار بود مظهر و نماد قدرت امپراتوری بریتانیا باشد که خورشید در مرزهایش غروب نمی کرد.

در این کاخ چند تابلو ایرانی از جمله تابلو اهدایی شکارگاه فتحعلی شاه و دیوار نقاشی از یک بانوی زیبای ایرانی و چند قالی ایرانی وجود دارد و دیوار نقاشی های بی نظیر با اشعار حافط و خیام

دکتر علی اصغر حکمت در کتاب خود این اشعار را آورده و در تجدید چاپ کتاب سال ۱۳۹۲ اضافات و تصویرهایی نو با مقدمه و فصل هفتم دکتر عجم تجدید چاپ شده است.

دیباچه ی به قلم حکمت

کتابی که در برابر دیدگان خواننده ی گرامی قرار دارد، مجموعه ای است از سنگ نوشته ها و نگارش پارسی که یا خود در نقاط مختلف هندوستان با چشم خویش دیده و ثبت کرده و یا از روی کتاب ها و مجله های مختلف که اسنادی معتبر و موثّق بوده اند، فراهم آورده ام. در طول مدّت چهار سال، ایّامی را که در خدمت سفارت ایران در آن مملکت می گذرانیدم، یکی از تحقیقات جالب و مطالعات پسندیده ای که وجهه ی همّت خود داشتم، جمع و تدوین همین آثار نفیسه بود؛ زیرا هر کدام، سندی دیگر از درجه ی استیلا و بسط لغت و فرهنگ فارسی در آن دیار باستانی به دست می داد.

این رساله، نخست در سال های ۱۳۳۶- ۱۳۳۵ ه.ش /۱۹۵۷-۱۹۵۶ م. در مجلّه ی “هند و ایران” ( (INDO- IRANICA چاپ کلکته، به طور پراکنده به همّت دوست دانشمند، پروفسور محمّد اسحاق – استاد فارسی آن شهر شهیر- چاپ می شد و بعد از آن، یک مجموعه ی جداگانه ای از آن فراهم گردید که در ۱۱۱ نسخه منتشر گشت.

حسن استقبالی که از خوانندگان فارسی و دوستان ادبیات فارسی، نسبت به این کتاب مشهود افتاد، باعث تشویق و دلگرمی من گردید؛ پس بر حسب پیشنهاد و تأکید آقای رمضانی – صاحب کتابفروشی ابن سینا در تهران بر تجدید چاپ آن همّت گماشتم و چون پس از چاپ اوّل، مطالبی تازه و موادّی جدید به دست آمده و رونوشت سنگ نوشته های فارسی دیگر را فراهم ساخته بود، آنها را نیز جمع کرده بر متن سابق مزید ساختم.

اینک، مجموعه ی جدیدی به چاپ رسیده که در بر گیرنده ی حدود هشتاد فقره سنگ نوشته ی فارسی از اواخر قرن ششم تا اوایل قرن چهاردهم هجری با نام و نشان است، و غالباً یا مشاهدات شخصی مؤلّف، و یا مستند به منابع تاریخی می باشد و هر یک، به تاریخ بنای عمارتی مهم، یا سال وفات مرد بزرگی اشاره می کند؛ و شاید، برای اهل تاریخ و ادب، خدمتی سودمند و گرانبها انجام شده باشد.

امید است که سعی اینجانب در پیشگاه دانشمندان ایران و هندوستان، مقبول و پسندیده افتد، رنج و تعبی را که در طول چهار سال، در پی این منظور تحمّل کردم، به یاد آورده بر خطا و لغزش من با دیده ی عفو نظر فرمایند.

وظیفه ی اخلاقی خویش می دانم از دوستان هندی خود که نویسنده را در چاپ این رساله مدد فرموده اند، خصوصاً دکتر محمّد جعفری و ضیاء الدّین دیسای تشکّر و سپاس فراوان به تقدیم رسانم؛ زیرا این هر دو تن که از هواخواهان و دوستداران ادب و تاریخ ایران هستند، نویسنده را در تصحیح صفحات و تکمیل چاپ این اوراق مساعدت بسیار فرموده اند.

خواننده ی عزیز می داند که این آثار کوچک، به منزله ی جای پا و نقش قدم قافله ی بزرگی است که به مدّت هزار سال، از دیار ایران، سفر گر سراهای هندوستان بوده و عرض و طول آن کشور کهنسال را می پیموده و هر جا رفته اند، یادگاری از سرزمین نیاکان خود به جای می نهاده اند.

” این خطّ جادّه ها که به صحرا نوشته اند. یاران رفته با قلم پا نوشته اند”.

اگر زبان فارسی را که از اوایل قرن یازدهم میلادی تا امروز، در هندوستان رواج یافته و در بعضی دوران در آن کشور، به اوج اعتلای خود رسیده وگاهی هم دچار وقفه یا انحطاط شده است، از نوع زبان های ملّی هندوستان به شمار آوریم، راه مبالغه و افراط نرفته ایم؛ زیرا بسیاری از سلاطین و بزرگان را می یابیم که خود از نژاد هندی بوده و مذهب برهمنی داشته اند، و همه فارسی را لغت رسمی دربار و دیوان خویش قرار داده بودند. همچنین، بسیاری از شعرای هند را می شناسیم که اصلاً کشور ایران را ندیده بودند، با این وجود، اشعار آبدار و سخنان نغز و فصیح و آثار ادبی گرانبهایی به زبان فارسی از خامه ی ایشان به جای مانده است. خلاصه، در طول مدّت ده قرن که از عمر نشر و انبساط زبان فارسی در شبه قارّه ی هندوستان می گذرد، آنقدر آثار نظم و نثر در آن سرزمین به ظهور رسیده و آنچنان در روح و فکر اقوام هندی نفوذ کرده است که نمی توان آن را از ادب ملّی مردم آن کشور بیگانه دانست.

نخستین هجوم سپاهیان محمود غزنوی به خاک هند را سال ۱۰۰۱ میلادی نوشته اند. از آن روز که اوّلین سال از دومین هزاره ی آن تاریخ است، تا امروز که در نیمه ی دوم قرن بیستم[زمان تألیف کتاب] هستیم،زبان و ادب فارسی در سرزمین پهناور هند، پیوسته زنده و رو به نشو و نماست. در طول این هزار سال، بعضی ادوار معیّن مانند دوره ی سلطنت غزنویان در پنجاب غربی(قرون ۱۱ و ۱۲ میلادی)، و دوره ی سلطنت سلاطین ترک در هندوستان شمالی (قرون ۱۳ و ۱۴ میلادی)، همچنین، دوران سلطنت مغول کبیر یا گورکانیه در هندوستان شمالی و مرکزی(از قرن شانزدهم تا اواسط قرن نوزدهم)، و نیز، روزگار سلطنت ملوک بهمنیه در دکن(۱۳۴۷- ۱۴۸۲ میلادی)، و در پی آنها، سلسله ی قطب شاهیان در هندوستان جنوبی(۱۵۱۸-۱۶۸۷) ادواری است که در آن مدّت، زبان شیرین پارسی در شمال و جنوب آن سرزمین، به اوج تکامل خود رسیده است. در درازنای این هزار سال، پیوسته کاروان های ادب و فرهنگ، از مراکز فارسی زبانان(فارس،عراق،خراسان و ماوراء النهر) به هندوستان، و از هندوستان به ایران و آسیای مرکزی در آمد و شد بوده اند.[۱]

سرزمین هندوستان چون میدان وسیعی جولانگاه ادب فارسی است.

یک سند استوار بر وسعت این دایره، همانا سیاهه ی طولانی است که شیخ ابوالفضل بن مبارک در کتاب آیین اکبری به روزگار اکبر پادشاه گورکانی، از شعرای فارسی زبان زمان خود گرد آورده و در آنجا عدد گویندگان دربار پادشاه هند را شصت نفر به شمار آورده است.

مظاهر تابان این زبان روشن بیان در سرزمین هندوستان، گاهی در صفحات دیوانها و منظومه های شعرا به صورت ترانه ها به صورت ترانه ها و اشعار جلوه گری می کند و گاهی در اوراق کتب منثور در فنون تاریخ و لغت و فلسفه و علوم، نمایان می شود.

محقّقان، در تاریخ نظم و نثر فارسی در هندوستان، سخن بسیار گفته و نوشته اند؛ لیکن ما در این سطور، کوشش می کنیم که مظهر دیگری از این موجود لطیف و عنصر بدیع ، وصف نماییم. و همانا آن عبارت است از نگاره های فارسی بر لوحه های سنگی مخصوصاً آنچه در آرامگاه های گویندگان و مشایخ و بزرگان یافت می شود.

کلمات و عبارات فارسی که بر چهره ی سنگ ها و رخسار احجار، نگارش شده است و در طول و عرض این شبه قارّه ی وسیع ، پراکنده می باشد، از حدّ شمار و حساب بیرون است و شمارش دقیق و ثبت و ضبط آنها نیازمند وقتی گسترده و خاطری آسوده و سفرهایی در اطراف آن کشور می باشد که متأسّفانه این مقدّمات، برای کاتب این سطور فراهم نیست، لیکن آنچه در طول اقامت خویش در یک قسمت از آن شبه قارّه یعنی کشور کنونی بهارات(هند) و در ضمن بعضی از مسافرت های کوتاه خود، با دیده ی خویش دیده و با قلم خود نسخه برداشته است، به عنوان نمونه در سطور این رساله ثبت می شود.

ابتدا باید گفت که سنگ نوشته های فارسی هند، به صورت نظم و نثر به انواع گوناگونی وجود دارد ؛ از این قرار:

۱- سنگ نوشته های بناها و قصرهای پادشاه مشتمل بر قطعات نثر و نظم با ذکر مادّه تاریخ.

۲- سنگ نوشته های مذهبی موجود در مکان های مقدّس مانند مساجد و تکایا و مزارهای اولیا و مشایخ که آمیخته با آیات قرآنی و احادیث نبوی ، و عبارات و اشعار و قطعات مشتمل بر مادّه تاریخ.

۳- سنگ نوشته های موجود در بناهای عمومی مانند پل ها، بازارها، دهنه ی چاه ها و امثال آن.

۴- سنگ نوشته های موجود در قبرهای سلاطین، امرا، وزرا، شعرا و دیگران.

علاوه بر اینها، سنگ نوشته های دیگر نیز در جاهای مختلف پیدا می شود که نمی توان آن را زیر مجموعه ی نوع خاصّی قرار داد. مانند سنگ نوشته های روی دیوار غارها و بر باروی قلعه ها، کنار آب انبارها، چاه ها، لوله ی فلزّی توپ ها و دیگر موارد.

توجّه ما در این گفتار، بیشتر به یک قسمت از سنگ نوشته های نوع چهارم معطوف می باشد که عبارت است از سنگ نوشته های قبرهای مشایخ، شاعران و بزرگان ادب؛ و در حقیقت، این مقاله نخستین قدمی است که در این راه طولانی برداشته می شود، و مقدّمه ای برای این بحث مفید و مطبوع است؛ و گرنه بسیاری از سنگ نوشته های دیگر نیز که از این نوع می باشد و بخشی از تاریخ حیات بزرگان ادب را روشن می سازد؛ از آن، اطّلاعاتی حاصل نکرده ام.

این مجموعه، تنها مشتمل بر برخی آثار موجود در کشور هند می باشد و متأسّفانه به جمع آوری سنگ نوشته های موجود در کشور نوبنیاد پاکستان که سابق بر این، جزئی از مملکت ملوک مغولی(گورکانی) هند بوده توفیق نیافته ام که آنها نیز به نوبه ی خود و به مناسبت همجواری با کشور ایران، بسیار بلکه خارج از حدّ شمار است.

امید این که پژوهشگران تاریخ و ادب در ایران و هند، این مطالعه ی علمی را که ما شروع کرده ایم، پیروی کنند و دنباله ی این بحث و تحقیق دلپذیر و مطلوب را بگیرند و این مقال ناقص را که مشتی از خروار و اندکی از بسیار است، با تحقیقات و مطالعات خود به زیور کمال بیارایند.

دهلی نو، علی اصغر حکمت. تهران، شهریور ۱۳۳۷

[۱] – از آغاز این زمان طولانی که دوره ی سلطنت محمود غزنوی است، تا به امروز، نفوذ کلمات و آثار هندی در دیوان شعرای ایران کمابیش دیده می شود که از زبان های محلّی هند “پاراکریت” متداول در استان های سند و پنجاب، گجرات و غیره ، بعضی کلمات و اصطلاحات اقتباس کرده و به کار برده اند؛ مثلاً منوچهری (م ۴۳۲ ه.ق)در این بیت اشاره به رسم ” لنکن” یعنی صیام معروف هندوان نموده و چنین گفته:

الا تا مؤمنان دارند روزه الا تا هندوان گیرند لنکن. و همچنین، سنایی (م ۵۲۵ه.ق) همان کلمه را در این بیت ذکر کرده است:

لنکنت گر ترا کند فربه-سیر خوردن ترا ز لنکن به .

اسدی طوسی (پنجم ق) نیز در گرشاسب نامه به مناسبت ذکر وقایع هندوستان، روایات،افسانه ها، حکایات و الفاظ هندی را بسیار نقل کرده است که نشان می دهد تا چه پایه تمدّن و فرهنگ هندی در شرق ایران نفوذ داشته؛ مثلاً در جنگ گرشاسب با اژدها، از ماهی “وال” ( همان است که در انگلیسی whale نامیده شده است) نام برده از قرار زیر:

بماند از شگفتی سپهبد به جای- بدو گفت مهراج فرخنده رای که این ماهی است آن که خوانند “وال” و زین مه بس افتد هم ایدر به سال. (گرشاسبنامه صفحه ی ۱۶۷)و همچنین، اسدی طوسی(صفحه ی ۷۲) در باره ی افسانه ی ” تخت طاوس” که از روزگار کهن در هند معروف بوده چنین گفته است:

یکی تخت پیروزه همرنگ نیل. ز دو سوی ِ تخت ایستاده دو پیل. تن پیل یاقوت رخشان چو هور(خورشید)

زبرجدش خرطوم و دندان بّلور. ز دّرّ و ز بیجاده دو شیر زیر.. همان تخت را پایه بر پشت شیر

فرازش یکی نغز طاووس نر. طرازیده از گونه‌گونه گهر.هوا شد ز بس دود عود آبنوس

زمین چون لـَب دلبران جای بوس.یکی هفته زینسان به بزم شهی. همی کرد هر روز گنجی تهی.چو کشور شود پر ز بیداد و کین

بود همچو بیماری اندوهگین.نباشد پزشکش کسی جز که شاه. که درمانش سازد به گنج و سپاه.من ایدر به پیکار و رزم آمدم

نه از بهر شادی و بزم آمدم.گه رزم پیروزی از اختر است.نه از گنج بسیار وز لشکر است.بس اندک سپاها که روز نبرد

ز بسیار لشکر برآورد گَرد.چو لشکر بود اندک و یار بخت.به از بیکران لشکر و کار سخت.

ناشر نسخه اینترنتی این کتاب را رایگان در اختیار عموم قرار می دهد.

قیمت: جلد هارد کپی ۲۰ هزار تومان صفحه بندی و تصاویر در نسخه کاغذی با کیفیت بهتری است.

دانلود حجم بالا نسخه قدیمی تر قبل از چاپ ۱۳۹۲ :

بخش اول نسخه پی دی اف رایگان قابل دانلود ۲۵۰ برگ

از این لینکها فصل اول:

جلد کتاب روی جلد/پوشه /دیباچه:

بخش دوم قسمت دوم کتاب.۱۶۱ برگ

بخش آخر و ضمایم ۶۸ برگ

جلد /کاور دوم پشت

http://www.presidentofindia.nic.in/index.html

http://dpl.presidentofindia.nic.in/

Persian Inscriptions on Indian Monuments

インドの遺跡におけるペルシア語の碑文

Persian Inscriptions on Indian Monuments is a book written in Persian by Dr Ali Asghar Hekmat E Shirazi and published in 1956 and 1958. It contains the Persian texts of more than 80 epigraphical inscriptions found on historical monuments in India, many of which are currently listed as national heritage sites or registered as UNESCO world heritage sites. The most recent edition, containing an additional 200 epigraphical inscriptions from Indian monuments, has been published in Persian; an English edition is also being printed.

『インドの遺跡におけるペルシア語の碑文』とは、アリー　アスガル　ヘクマテ　シーラーズィー博士によるペルシア語の書籍で、１９０６年および１９０８年に発行された。インドの歴史的遺跡で発見された۸۰を超えるペルシア語の碑文のテキストが掲載されており、その遺跡の多くは現在、国の遺産として指定されたり、ユネスコの世界遺産に登録されたりしている。インドの遺跡からの۲۰۰の碑文を追加した最新版がペルシア語で出版され、英語版も印刷中である。

First chapter

第１章

The first chapter of the book is dedicated to the history of Persian inscription in India, describing the history of epigraphy up to the initial development of Islam and beyond. Sassanid Persian inscriptions can be found in the Ajanta cave, on many coins dating from the reign of Pulakesin II and on the crosses of churches such as St. Thomas Mount and San Thome Basilica in Chennai and St. Mary’s Orthodox Valiyapally in Bangalore.

本書の第一章は、インドのペルシア語碑文の歴史にあてられており、イスラムの初期の発展まで、およびそれ以降の碑文研究の歴史を説明している。サーサーン朝のペルシア語の碑文は、アジャンター石窟群、プラケーシン二世の治世に由来する多くの硬貨、チェンナイのセント・トーマス・マウントやサントメ聖堂といった教会の十字架、バンガロールの聖マリア正教会でみられる。

In India, Persian inscriptions are usually found on buildings such as mosques and tombs, or on secular edifices including forts, palaces, gateways, water tanks, wells, gardens and bridges. Certain movable objects such as seals, signets, vases and eating utensils often bear inscriptions too. Most Indian Islamic and Persian inscriptions in India date from the last decade of the 12th century A.D., when Muhammad Ghori (Guri) conquered Delhi and established his sultanate there. However, a small number of inscriptions have been found in Haryana, Gujarat and Kerala which bear earlier dates.

インドでは、ペルシャ語の碑文は通常、モスクや墓などの建物、または砦、宮殿、門、貯水槽、井戸、庭園、橋などの世俗的な建造物に見られる。印鑑、花瓶、食器などの特定の持ち運べるものにもまた、しばしば銘が刻まれている。インドにおけるほとんどのインド・イスラームおよびペルシア語の碑文は、۱۲世紀の最後の۱۰年間、ムハンマド・ゴーリーがデリーを征服し、そこに彼の王朝を確立したときからさかのぼる。しかし、ハリヤーナー州、グジャラート州、ケララ州では、少数の日付の古い碑文が見つかっている。

In Persian, Arabic and (more recently) Urdu inscriptions found in India, the dynasties represented most prominently are the Mamluks, the Khaljis, the Tughluqs, the Sayyids, the Lodis, the Mughals and Surs (in the centre). Many other regional dynasties also receive prominent representation in inscriptions within India. When the powerful Mughals and (khorasanid) dynasties assumed power, they used Persian as the main language for all academic and administrative matters, including inscriptions, coins, official letters and many others. Under the later Mughals, many of the regional principalities became autonomous and continued using Persian as their official language. Later, when Urdu came into wider use, its existence was also recorded in inscriptions.

インドで見つかったペルシア語、アラビア語、および（近年では）ウルドゥー語の碑文では、最も顕著に示されている王朝は、マムルーク朝、ハルジー朝、トゥグルク朝、サイイド朝、ローディー朝、ムガル朝およびスール朝（中央部において）。他の多くの地方王朝の碑文にもみられる。強力なムガル朝と（ホラサニド）王朝が権力を握ったとき、彼らはペルシャ語を、碑文、硬貨、公式の手紙など、多くの学術的および行政的事項の主要言語として使用した。後期のムガル朝の下では、地方公国の多くが自治体となり、ペルシャ語を公用語として使い続けた。その後、ウルドゥー語が広く使用されるようになったとき、その存在も碑文に記録された。

In addition to Arabic, Persian and Urdu inscriptions, there are also bilingual and even trilingual inscriptions (for example, in Arabic combined with regional languages such as Gujarati, Bengali, Tamil and Malayalam, or Persian combined with provincial languages such as Kannada, Telugu, Oriya, Tamil, Gujarati and Marathi). Persian and mixed Quranic Arabic with Persian have been used alongside many other languages, including Sanskrit, Hindi, English, Portuguese and many others. Examples of such inscriptions can be found in Qutb Minar at New Delhi, the Tomb of Akbar the Great at Sikandara, the Adina Mosque at Pandua (Bengal), the Taj Mahal at Agra and many other locations. In addition, Arabic and Persian inscriptions can be found written in various different popular scripts or styles of Islamic Persian Calligraphy, including Kufi, Naskh, Thuluth, Riqa and Nastaliq.

アラビア語、ペルシア語、ウルドゥー語の碑文に加えて、２か国さらには３か国語の碑文もある。（例えば、アラビア語に、グジャラート語、ベンガル語、タミル語、マラヤーラム語などの地方言語との組み合わせ、ペルシア語にカンナダ語、テルグ語、オリヤー語、タミル語、グジャラート語、マラティ語などの地域言語の組み合わせ）。ペルシア語、およびペルシア語とコーランのアラビア語の混合は、サンスクリット語、ヒンディー語、英語、ポルトガル語など、他の多くの言語とともに使用されてきた。このような碑文の例は、ニューデリーのクトゥブミナール、シカンドラーのアクバル大帝の墓、ベンガルのアディーナモスク、アグラのタージマハルなど、多くの場所にある。さらに、アラビア語とペルシア語の碑文は、クーフィ体、ナスフ体、スルス体、ルクア体、ナスタアリ－ク体を含む、さまざまな人気のあるイスラムペルシア語の書道のスタイルで書かれている。

Third edition

第３版

After being forgotten for over 50 years, a third edition of the book has been printed by Dr. Mohammad Ajam. According to the publisher’s introduction, the absence of the book was felt particularly keenly by students of the Persian language and literature, as well as linguistics. The new edition includes images of many of the inscriptions it describes, as well as a new and a new seventh chapter consisting of five parts.

The new edition of the book has been published under a different title: Persian Inscriptions on the Indian World Heritage Sites. This is because many of the stone inscriptions it describes have been preserved and registered as sites of world heritage and world spiritual heritage. The new edition contains about 120 images.

۵۰年以上忘れられていたこの本の第۳版は、モハンマド・アジャム博士によって発行された。出版社の紹介によれば、この本は、ペルシア語とペルシア文学そして言語学の学生たちに特に強く待たれていた。新しい版には、多くの碑文の画像と、新しく、۵部からなる第۷章が含まれている。

新版は、『インドの世界遺産に登録されているペルシャ語の碑文』という別のタイトルで発行されている。これは、ここで説明されている石碑文の多くが、世界遺産および無形文化遺産として保存および登録されているため。新版には約۱۲۰枚の画像が含まれている。

First part

The first part of this chapter contains a selection of Persian inscriptions found on the Hyderabad Monuments, dating from the era of the Qutb Shahi dynasty. It also contains inscriptions from the Golkonda fort and the Deccan in the Andhra Pradesh.

第一部

この章の第一部には、クトゥブシャヒ王朝の時代にさかのぼる、ハイデラバードの遺跡にあるペルシア語の碑文の抜粋がある。また、ゴルコンダ砦とアーンドラプラデーシュ州のデカン高原からの碑文も含まれている。

Second part

第２部

The second part contains details of Persian epigraphy on Bengal stones.

第２部では、ベンガルの石碑上のペルシア語碑文の詳細がある。

Third part

第３部

The third part deals with the Mughal/Persian architecture in India. The influence Persian-style architecture and language in India began with the Tughlaq dynasty; in addition, all the ruling dynasties after them were originally from Greater Khorasan, an area dominated by Persian language and culture. The Mughal dynasty also came from Greater Khorasan, which is why the book describes Mughal architecture as the Khorasanid or Persian style of architecture.

第３部では、インドのムガル・ペルシア建築を扱う。インドのペルシア・スタイルの建築と言語の影響は、トゥグルク朝から始まり、さらに、その後の統治王朝はすべて、ペルシャ語と文化が支配する地域である大ホラーサーン地域からきていた。ムガル朝もまた大ホラーサーン由来のため、この本はムガル建築をホラーサーンまたはペルシア様式の建築と表現している。

Further information: Mughal architecture and Indo-Islamic architecture

詳しくはムガル建築およびインド・イスラーム建築の項目参照

Mughal tombs, made from sandstone and marble, emphasise the Persian influence.[1] Among the architectural achievements of this era are the Red Fort at Agra (1565–۷۴) and the walled city of Fatehpur Sikri (1569–۷۴), as well as the Taj Mahal, which was built as a tomb for Queen Mumtaz Mahal by Shah Jahan (1628–۵۸).[۱] With its double dome, its recessed archway, its white marble and its parks, as well as the emphasis on symmetry and detail, this building contains many of the key elements of architecture from the period of Shah Jahan.[2] Verses from the Quran were inscribed on the walls of the buildings; problematically, though the depiction of living beings (which was an essential part of the pre-Islamic artistic tradition of India) is forbidden by the Islamic religion.]

砂岩と大理石で作られたムガル朝の墓は、ペルシアの影響を際立たせている[۱] 。この時代の建築業績の中には、アーグラ城塞（۱۵۶۵–۷۴）と城壁に囲まれた都市ファテープル・シークリー（۱۵۶۹–۷۴）、シャー・ジャハーン（۱۶۲۸–۵۸）によってムムターズ・マハル皇妃の墓として建設されたタージ・マハルがある[۱]。二重のドーム、凹んだアーチ、白い大理石と公園、対称性と細部に重点が置かれたタージ・マハルには、シャー・ジャハーン時代の建築の重要な要素が数多く含まれている[۲]。建物の壁にはコーランの詩が刻まれたが、生物の描写（インドのイスラム以前の芸術的伝統の本質的な部分であった）は、イスラームによって禁止されている[۱] [۳]。

Fourth part

第４部

The fourth part describes the Persian language and its influence over other languages such as Hindi, Urdu and Turkic.

第４部は、ペルシャ語と、そのヒンディー語、ウルドゥー語、トルコ語などの他の言語への影響について記述されている。

Fifth part

第５部

The fifth part contains some samples of royal orders, including government instructions, and copies of the Persian drawings found in the museums of Hyderabad and Delhi.

第５部には、政府の指示を含む王室の命令のいくつかの例と、ハイデラバードとデリーの博物館で見つかったペルシア語の図面の複写がある。

Indian monuments with Persian inscriptions

ペルシア語の碑文のあるインドの遺跡

According to the book Persian Inscriptions on Indian Monuments, there are nearly 15,000 examples of Persian and Quranic inscriptions in India, mostly found in cities such as Hyderabad, Delhi, Agra and Lucknow, amongst others. The list of historical Indian monuments containing Persian inscriptions and Persian calligraphy includes the following:

『インドの遺跡におけるペルシア語の碑文』によれば、インドにはペルシア語とコーランの碑文の例が۱۵,۰۰۰近くあり、そのほとんどがハイデラバード、デリー、アグラ、ラクナウなどの都市で見られる。ペルシア語の碑文とペルシア書道を含む歴史的なインドの遺跡のリストには、以下のようなものがある。

The Qutub Minarクトゥブミナール
The Red Fort　アーグラ城塞
Humayun’s Tomb　フマーユーン廟
Rashtrapati Bhavan　ラシュトラパティ・バワン
The Lodhi Gardens　ローディー・ガーデン
Purana Quila　プラーナ・キラ
Safdarjung’s Tomb　サフダル・ジャング廟
Qutb complex　クトゥブミナール・コンプレックス
Mehrauli in South Delhi. 南デリーのメヘラウリー

Mehrauli was built by Qutub-ud-din Aibak and heralded the beginning of a new style of art and architecture which came to be known as the Indo-Islamic style. Other monuments included in the Qutub complex are the Jamali Kamali Mosque and Tomb, Balban’s tomb, Quli Khan’s Tomb, Rajon Ki Baoli in Mehrauli Archaeological Park. In addition, Jahaz Mahal and Adham Khan’s Tomb are located on a hilltop nearby.

メヘラウリーはクトゥブッディーン・アイバクによって建てられインド・イスラムスタイルとして知られるようになった新しい芸術と建築のスタイルの先駆的なもの。クトゥブ・コンプレックスに含まれるその他の遺跡にはジャマリカマリモスクと墓、バルバンの墓、クリ・ハーンの墓、メヘラウリー考古学公園のリホン・キ・バオリがあり、更に、隣接した丘の頂上にジャハズ・マハルとアダム・ハーンの墓がある。

Other monuments with Persian inscriptions include the following:

その他のペルシア語の碑文のある遺跡；

Tughlaqabad　ドゥグラカバード
Bedil Dehlavi　ビデル・デフラーヴィー
Amir Khusrow Dehlavi　アミール・ホスロー
Lucknow　ラクナウ
St. James’ Church　セント・ジェームス・チャーチ
Bara Imambara バラ　イマンバラ
Buland Darwaza 勝利の扉
Lahore Fort　ラホール城
Taj Mahal　タージ・マハル
Bibi Ka Maqbara　ビービー・カー・マクバラー
Fatehpur Sikri　ファテープル・シークリー
Moinuddin Chishti　ムイーヌッディーン・チシュティー
Badshahi Masjid　バードシャーヒー・モスク
Ataga Khan　アトガ・ハーン

Discovery Channel Offers Unparalleled Access into The President of India’s Official Residence

Rashtrapati Bhavan, the largest presidential estate of the world, was the heart of the British plan for a new imperial capital. It epitomises the history of India from British imperialism and the succession of rulers to the splendor of Indian architecture and craftsmanship. This is where the most influential and critical political strategies and decisions are executed.

در همین زمینه :‌