خنیاگر

[ خُ گَ ] (ص مرکب) سرودگوی. سازنده. نوازنده. مغنی. آوازه خوان. (ناظم الاطباء). مطرب. (تفلیسی) (زمخشری) (غیاث اللغات). قوال. (غیاث اللغات). ساززن. خواننده. نوائی. (یادداشت بخط مؤلف). ج، خنیاگران : خنیاگر ایستاد و بربطزن از بس شکفته شد در اشکنجه.منوچهری. همی تا برزند آواز بلبلها ببستانها همی تا برزند قابوس خنیاگر بمزمرها. منوچهری. گر زآنکه خسروان را مهدی بود بر اشتر خنیاگران او را پیل است با عماری. منوچهری. خنیاگر است فاخته و عندلیب را بشکست نای در کف و طنبور در کنار. منوچهری. زاغش نگر صاحب خبر بلبل نگر خنیاگرش. ناصرخسرو. سماع ناهید آخر ز مردمان که شنید که خواند او را اخترشناس خنیاگر. مسعودسعد. نوای بلبل و طوطی خروش عکه و سار همی کنند خجل لحنهای خنیاگر.انوری. خوش نبود با نظر مهتران بر دف او جز کف خنیاگران.نظامی. خنیاگر زن صفیر دوک است تیر آلت جعبهٔ ملوک است.نظامی. شنیدم که در لحن خنیاگری برقص اندرآمد پری پیکری. سعدی (بوستان). نظم را علمی تصور کن بنفس خود تمام گر نه محتاج اصول و صوت خنیاگر بود. امیرخسرو دهلوی. ز مجلس تو نظر نگذرد همی ناهید بدان طمع که بخنیاگریش بنوازی. ؟ (از شرفنامهٔ منیری). سازندهٔ کار گنبد خضرا خنیاگر نرم زهرهٔ زهرا.(نقل از مؤلف).