Gisternacht overleed in haar woonplaats Amsterdam de Nederlandse klaveciniste van het eerste uur, Janny van Wering. Zij werd 95 jaar.

Het was de Poolse Wanda Landowska die in de jaren twintig van de vorige eeuw met haar opzienbarende spel het klavecimbel uit de stoffige luwte wist te halen en tot een volwaardig solo- en concertinstrument wist om te smeden, al zou het nog vele decennia duren alvorens het werd verlost van de vele vooroordelen die het omringden.

Ruim tien jaar later was het in ons land Janny van Wering die, gestimuleerd door Sem Dresden, de directeur van het Amsterdamse conservatorium, de piano voor het klavecimbel verruilde en les ging nemen bij de Franse klaveciniste Pauline Aubert. Ze rondde in 1933 in Parijs haar studie af en gaf het jaar daarop haar eerste recital, maar het opkomende facisme en de daarop volgende donkere oorlogsjaren stondenn een voorspoedige carrière in de weg. Pas na de oorlog kon zij de draad voortvarend en met succes oppakken.

Janny van Wering trad niet alleen voor de 'oude' muziek in het strijdperk, maar brak ook een lans voor composities uit de vorige eeuw. Zij was regelmatig op de radio te horen, trad met gerenommeerde orkesten op en werkte samen met musici als Theo Olof, Anner Bijlsma en Frans Brüggen.

In 1974 beëindigde zij haar carrière met de plaatopname van Haydns Pianoconcert in D. Janny van Wering was Ridder in de Orde van Oranje Nassau en in het bezit van de zilveren erepenning van de Stad Amsterdam.