Eerste Belgische concert van Madonna: flinke tegenvaller **

Madonna laat graag op zich wachten. Eerst doet ze er vijfentwintig jaar over voor ze België op de wereldkaart ontdekt. En zaterdag verscheen de zangeres in Werchter ook met dik drie kwartier vertraging op het podium. Helaas slaagde Madonna er zelden of nooit in de hooggespannen verwachtingen van het Sticky & Sweet-concert daadwerkelijk in te lossen. Erger nog: de passage in Werchter werd een aanfluiting van alles wat een popconcert hoort te zijn.

Lucratief
Het eerste luik van de 'Sticky & Sweet'-tournee bracht vorig jaar 200 miljoen euro op en werd daardoor één van de lucratiefste in de geschiedenis. Logisch dus dat Madonna, die in ruil voor 86 miljoen euro voor tien jaar bij concertorganisator Live Nation onder contract ligt, daar deze zomer nog een verlengstuk aan plakt.

Op zich is daar niets mis mee. Madonna behoort tot de grootste popsterren in de geschiedenis, haar invloed op de jongere generaties valt moeilijk te overschatten, en sinds ze haar carrière begon heeft niemand meer hits gehad. Tel daarbij nog haar rol als stijlicoon en haar reputatie voor visueel hoogstaande shows, en het scenario voor een avond grandioos entertainment staat eigenlijk al tot in de kleinste details uitgeschreven.

De 68.000 tickets voor haar eerste Belgische concert waren bijgevolg in een zucht de deur uit. Op het eerste gezicht had Madonna in Werchter alles mee wat je stilaan van dit soort multimediaspektakels mag verwachten. Er waren videoschermen die in alle mogelijke richtingen kantelden, en waarop onophoudelijk nerveuze beelden werden geprojecteerd. Een catwalk liep naar een tweede podium, de kledingwissels bleken niet te tellen en het assortiment dansers dat de zangeres omringde had stuk voor stuk elastieken botten in het lijf.

Het moet trouwens gezegd: ook Madonna zelf verkeerde in uitstekende conditie. En ze zag er bovendien ronduit fantastisch uit.
Maar daarmee heeft u het beste nieuws helaas gehad, want de vertoning die de Queen of Pop in Werchter liet optekenen was met voorsprong de zwakste die we tot nog toe van haar hadden gezien, en verbleekte al helemaal bij de spraakmakende 'Re-Invention'-tournee van een jaar of vijf geleden. En hoewel de shows van Madonna het traditioneel van visuele hoogstandjes moeten hebben, viel het concert in Werchter ook op dat vlak wat zwakjes uit.

Glimmend witte limo
Maar laat ons bij het begin beginnen: het eerste beeld dat je van de zangeres zag, was dat ze wijdbeens over een troon gedrapeerd vanachter een videoscherm tevoorschijn kwam gedraaid. 'Candy Shop', na wat gebrom en gepiep het echte openingsnummer in de set, legde meteen een paar pijnpunten bloot. De hele groep werd overstemd door een dof synthetisch basgeluid dat alle andere instrumenten compleet overstemde.

Madonna van haar kant deed weinig moeite om te verdoezelen dat nogal wat van haar zangpartijen vooraf waren opgenomen. Wie vooraan stond, hoorde haar meer dan eens loepzuiver zingen terwijl er geen microfoon te bekennen was, en de keren dat ze wél live zong - toch nog meer dan algemeen werd aangenomen - hoorde je een zwakke, onvaste stem en zong ze ronduit vals. 'Beat Goes On' viel daardoor meer op doordat ze in een glimmende witte limo het podium kwam opgereden, dan om de grandioze versie die ze van het nummer neerzette. Want dat was, ondanks de bijdrage van Kanye West op video, niet het geval.

Samples
Ook opmerkelijk: vrijwel elk nummer dat op de setlist stond werd opgesmukt met samples uit andere songs. In 'Holiday' - overigens met knappe visuals uit het Keith Haringarchief - zaten stukjes uit 'Everybody' en 'Celebrate', terwijl de matte uitvoering van 'Music' tevergeefs nieuw leven werd ingeblazen met stukjes uit 'Last Night A DJ Saved My Life' en 'Put Your Hands Up 4 Detroit'.

Daardoor kreeg je voortdurend het gevoel dat je naar een soundmixshow keek waarbij Madonna zélf gek genoeg vaak opvallend afwezig bleef. Al bij al stond de zangeres zelf namelijk vrij weinig op het podium. Ofwel zat ze backstage een nieuwe outfit aan te trekken, ofwel was ze onder, achter of naast het podium op weg naar een andere plek om het volgende nummer in te zetten.

Daardoor haalde ze niet alleen de vaart uit het optreden, maar stond zeker het volk dat buiten de golden circle stond zich de hele tijd af te vragen wat er precies gebeurde.

Weinig sfeer
Meer dan eens stond er zelfs een nummer integraal op video, en ook dan was Madge in geen velden of wegen te bekennen. Gevolg: erg weinig sfeer op de weide, en zelfs behoorlijk wat fans die al vertrokken lang voor het concert was afgelopen. Af en toe gordde Madonna een elektrische gitaar om. Dat zag er behoorlijk cool uit, maar ondanks de knipoog naar 'God Save The Queen' en 'My Sharona' klonk het op plaat best verteerbare 'Dress You Up' voor geen meter.

Nekschot voor superhit
Ook de obligate tribute aan collega Michael Jackson, met een lookalike op het podium die de spectaculairste danspasjes van de overleden superster perfect onder de knie had, deed een beetje onkies aan. Ondertussen draaide een dj wat plaatjes, en mixte hij fragmenten uit 'Toop Toop', 'Jump', 'Body Work' en 'Double Dutch Bus' door 'Into The Groove', waardoor dat nummer eveneens op een weinig subtiele manier een nekschot kreeg toegediend.

Op een ander moment passeerde haast heel 'Here Comes The Rain Again' van Eurythmics door de luidsprekers, en ook dan was Madonna zelf even zichtbaar als een ijsbeer in de sneeuw. Op de koop toe werd er even later nog een gypsy-orkestje het podium opgereden. Die had een aardige uitvoering van 'La Isla Bonita' in de vingers, balkanfolk met een technobeat, maar toen de violist met 'Doli Doli' zelf ook nog een Roemeens volksliedje mocht spelen begon je je toch ernstig af te vragen of Madonna je een beetje in het gezicht stond uit te lachen.

Boete
Viel er dan echt niéts positiefs te melden? Weinig, behalve dat de songs uit de jongste cd 'Hard Candy' doorgaans een stuk beter uit de verf kwamen dan de bekendere hits. 'Devil Wouldn't Recognise You' (met Madonna verborgen onder een zwarte pij) werd een bescheiden hoogtepunt, en ook 'She's Not Me' (een nummer waarin de zangeres de strijd aangaat met vier nep-Madonna's uit verschillende fases van haar carrière) was best amusant. Laat ons daar voor het gemak nog een tot technohymne vertimmerde versie van 'Like A Prayer' bijnemen, en we hebben alle uitschieters gehad. Of je zou er 'Frozen' nog moeten bijrekenen, een nummer dat wegens een plagiaatkwestie in België niet meer gedraaid of verkocht mag worden, maar toch op de setlist stond.

Dat levert haar dus een boete op, al was de uitvoering die ze ervan in de vingers had sowieso van die aard dat je hoopte dat iemand snel de stekker zou uittrekken. Om kort te gaan: de eerste Belgische passage van Madonna was niet meteen een uitschieter. Misschien waren de verwachtingen sowieso niet erg realistisch, want al is Madge een mythisch icoon, ze blijft uiteraard ook een mens van vlees en bloed.

Een kil mens, trouwens, die haar set zonder veel bezieling afhaspelde en het publiek nauwelijks bij het optreden betrok. Maar toch: van een vrouw die zichzelf de voorbije vijfentwintig jaar haast bij iedere cd wist heruit te vinden en het gezicht van de popmuziek al meer dan eens een facelift gaf, mocht je toch wat meer verwachten dan een concert dat je met veel, héél veel goede wil nog net middelmatig kon noemen. (Bart Steenhaut)