Հրաչյա Աճառյան
Լեզվաբան, բանասեր
Հովսեփ Օրբելի
Արևելագետ, հնագետ
Գրիգոր Ավագյան
Պատմաբան, թարգմանիչ, հնագետ
Թագուշ Սահակյան
Դերասանուհի
Արուս Ղազումյան
Դերասանուհի
Ալան Հովհաննես
Կոմպոզիտոր
Գրիգոր Սամվելյան
Լեզվաբան
Հայկազ Պողոսյան
Պատմաբան
Հրանտ Օգանեսով
Պատմաբան
Մեդեա Աբրահամյան
Թավջութակահար
Գևորգ Թոսունյան
Լեզվաբան
Արամ Առաջին
Եկեղեցական գործիչ, փիլիսոփա, աստվածաբան
Գեղամ Մալխասյան
Գեղանկարիչ
Էդգար Բաղդասարյան
Կինոռեժիսոր, պրոդյուսեր
Գևորգ Ալթունյան
Հաղորդավար
Երո Մուրյան
Դերասան
Անդրանիկ Հարությունյան
Դերասան
Անուշ Բադալյան
Երգչուհի
ՍԵՅՐԱՆ ԽԱԹԼԱՄԱՋՅԱՆ
Գեղանկարիչ, գրաֆիկ
20 ապրիլ, 1937 - 14 սեպտեմբեր, 1994
Ծնվել է Նոր Նախիջևանի (այժմ` ՌԴ Դոնի Ռոստով) մոտակա Չալթր գյուղ: Համարվում է հայ աբստրակտ` վերացական, արվեստի հիմնադիրներից: 1964թ. ավարտել է Երևանի գեղարվեստաթատերական ինստիտուտը: 1954-59թթ սովորել է Ռոստովի գեղարվեստի ուսումնարանում: 1959թ. Մարտիրոս Սարյանի խորհրդով և աջակցությամբ տեղափոխվել է Հայաստան: 1963-65թթ մասնակցել է Հայաստանի Գիտությունների ազգային ակադեմիայի կողմից Հայաստանի բոլոր մարզերում կազմակերպված բազմաթիվ ազգագրական արշավների: 1965թ-ից դարձել է երկրորդ երիտասարդական մրցույթի դեփնեկիր գրաֆիկայի ոլորտում (Հայաստան) և Հայաստանի նկարիչների միության անդամ: 1992թ. նրա նախաձեռնությամբ և նրա կողմից վերաձևափոխված դետալների հիման վրա ՀՀ կառավարությունը պաշտոնապես ընդունեց Հայաստանի առաջին հանրապետության նոր զինանշանը: Շարունակելով գեղանկարչության ազգային ավանդույթները (մասնավորապես` Մարտիրոս Սարյանի)` ստեղծել է հայերնի բնության տիպական գծերը ընդհանրացնող խորհրդանշական բնույթի բնապատկերներ` «Շինուհայր» (1964թ.), «Հեքիաթային Հայաստան» շարք (1967թ-ից), հոգեբանական նրբերանգներ բացահայտող դիմանկարներ` «Հորս դիմանկարը» (1975թ.), «Ալբերտ Կոստանյան» (1975թ.) և այլն: Վերացական արվեստում իր ոգեշնչման աղբյուրն էին Վասիլի Կանդինսկու և Արշիլ Գորկու ստեղծագործությունը: Միաժամանակ մոտ է եղել Մարտիրոս Սարյանի արվեստին, որի հետ, չնայած տարիքային մեծ տարբերության, երկար տարիներ կապված էր խորը, հոգևոր մտերմությամբ: Դեռ երիտասարդ տարիներից ստեղծել է իր սեփական գեղարվեստական լեզուն, որը, Մ.Սարյանի խոսքերով, հիմնված էր բարձր պրոֆեսիոնալիզմի և արվեստի պատմության խորը գիտելիքների վրա: Աչքի է ընկել գունային զորեղ զգացողությամբ: Արտահայտվել է թե՛ փափուկ, թափանցիկ հույզերի նրբերանգներով և թե՛ առույգ, խանդավառ գույների արարչական լեզվով իր ուրույն ասելիքը: Նկարչի ձեռագիրը առաջին իսկ հայացքից ճանաչելի է: Եվ եթե իր վաղ շրջանի բնանկարներն ու դիմանկարները մեզ տեղափոխում են խաճախ սարյանական աշխարհ, ապա իր «Հեքիաթային Հայաստան»-ում և աբստրակտ ժանրում չի նմանվում ո՛չ մի նկարչի։ Չի կրկնել անգամ ինքն իրեն: Մասնակցել է բազմաթիվ ցուցահանդեսների: Ունեցել է անհատական ցուցահանդեսներ Երևանում (1966թ., 1975թ., 1982թ.), Մոսկվայում (1967թ.), Էջմիածնում (1983թ.), Գդանսկում (Լեհաստան, 1987թ.) և այլուր: Աշխատանքները գտնվում են Երևանի Ժամանակակից արվեստի թանգարանում, Հայաստանի ազգային պատկերասրահում, Մոսկվայի Տրետյակովյան պատկերասրահում, Արևելքի ժողովուրդների թանգարանում, Գնեսինի անվան երաժշտական ուսումնարանում, Վաշինգթոնի «Նոնկոմֆորմիզմի» արվեստի թանգարանում և Հայաստանի ու արտերկրի բազմաթիվ մասնավոր հավաքածուներում: Մահացել է Երևանում:
