Cees Schrama was de stem van de Nederlandse jazz

Hij had, wat je noemt in de muziek, „grote oren”. Op piano en orgel verstond Cees Schrama de kunst te luisteren, te interpreteren en direct uit te voeren. Hij produceerde tal van albums, gaf als jazzconnaisseur van label tot festival adviezen en presenteerde het langstlopende jazzprogramma op de radio, TROS Sesjun.

Cees Schrama (82), nestor en promotor van de jazz in Nederland, overleed woensdag in zijn woonplaats Baarn. Hij was klaar, zei hij, aan zijn ziektebed was hij omringd door muzikanten. Een leven lang leed hij aan diabetes. Het beperkte hem, maar zijn drive als musicus bleef onverminderd. De helft van zijn erfenis schenkt hij aan het Diabetesfonds.

Een beetje Herbie Hancock

Het moeten zo’n drieduizend nummers in de Nederlandse popmuziek zijn waarop Cees Schrama te horen is. Hij was in de jaren 60 en 70 een van Nederlands actiefste studiomuzikanten. De karakteristieke elektrische pianoriff uit Shocking Blue’s ‘Venus’? Van hem. „Een beetje Herbie Hancock”, vatte hij dat samen in een filmpje van het Nederlands JazzArchief. Er zaten uiteenlopende hits tussen al dat opgenomen werk: van Willy Alberti’s ‘De glimlach van een kind’ tot ‘How do you do’ van Mouth & MacNeal en ‘Malle Babbe’ van Rob de Nijs. En ook op platen van de Outsiders, Tee Set en The Motions maakte hij het verschil.

12 nummers waarop Cees Schrama zijn stempel drukte:

De in Den Haag geboren Cornelius Martin Schrama leerde eerst accordeon en gitaar, maar vond in de piano en orgel pas echt zijn instrumenten. Van 1966 tot 1970 speelde hij mee op platen van Golden Earring (toen nog The Golden Earrings). Tegen deze krant vertelde hij in 2014 hoe „die jongens hem hoorden spelen en meteen de controlekamer uitrenden. Niets meer aan doen, riep George Kooymans, zo is het helemaal goed.”

Het werd de start van een langdurige relatie met de Earring(s). Experimenteel waren zijn bijdrages op piano, orgel, mellotron en vibrafoon te noemen. Dierbaar was hem een versie van de jazzstandard ‘Coming Home Baby’ die hij opnam met Earring-leden George Kooymans en Rinus Gerritsen. „Aardig virtuoos”, vond hij zichzelf daar op het orgel. In 1967 bracht hij twee soloplaten uit: Snuffy King Trio en Crazy Casey.

Als bandleider van popgroep Casey & The Pressure Group maakte Schrama eind jaren zestig ook een reeks lekkere platen, zoals Lazy Bones (1970). Overwegend instrumentaal, met het dampende orgel en de funky piano van Schrama in de hoofdrol. Het nummer ‘Soultango’ werd een bescheiden hit.

Unieke radioshow

Schrama werd vervolgens ‘de stem’ van radioprogramma TROS Sesjun. Een unieke radioshow met live-jazz. Het liep het langst ter wereld, van 1973 tot 2004. De presentator kreeg er zelfs een oorkonde van het Guinness Book of Records voor. De formule van Sesjun – live optredens met summiere aankondigingen vanuit de ‘Boerenhofstede’ en later vanuit Nick Vollebregt’s Jazzcafé in Laren – werkte behoorlijk goed.

Talloze topmusici hadden Schrama en producer Dick de Winter over de vloer. Van Lionel Hampton en Toots Thielemans tot Gerry Mulligan en Sarah Vaughan. Het huisorkest The Sesjun Four dat solisten als Art Farmer begeleidde werd na een tijdje opgeheven. Het laatste decennium was de strijd met de omroep om het behoud van dit dure, maar o zo populaire programma eindeloos.

Schrama is blijven spelen en produceren. Maar er waren ook altijd andere werkzaamheden waarmee hij vanaf de ‘andere kant’ de muziek probeerde te sturen en verder te helpen. Bij platenlabels als Polydor (a&r manager) en Polygram (productmanager pop en jazz). Als jarenlang bestuurslid van Buma/Stemra.

Dat hield ook na zijn pensioen niet op. Als ‘jazzconsulent’ bleef Cees Schrama een vraagbaak met smakelijke concertanekdotes voor wie maar wilde. In de programmacommissie besliste hij mee over jazzlegendes die het North Sea Jazz aandeden. Als festivalpresentator kondigde hij diezelfde artiesten vervolgens met veel kennis van zaken aan. In 2011 ontving Schrama een Edison voor de door hem samengestelde albumserie The Sesjun Radio Shows. De sessie met trompettist Chet Baker – in vorm – springt eruit.