K o r p o r a c j a        A k a d e m i c k a        C h r o b r i a

Po uzyskaniu dyplomu w 1908 roku dostał się do profesora Langego na nowatorski w tamtych czasach wydział ortopedii. „Mam specjalny talent do ortopedii i radził mi profesor zostać przy tym fachu”, pisał do swojej przyszłej żony. Rozwijając swoje umiejętności w Berlinie rozglądał się Wierzejewski za możliwością usamodzielnienia. W 1910 roku przypadek sprawił, że w pociągu poznał Helenę Gąsiorowską - osobę bardzo bogatą. Po przebytej w dzieciństwie chorobie Heinego-Mediny była ona ułomna i w związku z tym interesowała się medycyną. Wierzejewski potrafił zainteresować ja swoim pomysłem stworzenia Poznaniu zakładu ortopedii. Na realizację swoich planów dostał 2mln marek w złocie, dla porównania, budowa zamku cesarskiego w Poznaniu kosztowała 3mln 350tys marek w złocie. Wierzejewski przedstawił cel jaki mu przyświecał w jego zamysłach: „wyleczyć okaleczoną dziatwę, by ją uchronić od trwałego kalectwa, aby kiedyś nie pozostawała ciężarem dla państwa i społeczeństwa.”

W 1911 przenosi się na stałe do Poznania, 3 kwietnia 1913 roku otwiera Zakład Ortopedyczny im. Bronisława Gąsiorowskiego. Był to bardzo nowoczesny szpital z rentgenem, warsztatami ortopedycznymi, biblioteką, salą gimnastyczną, urządzeniami do mikrofotografii, filmowym aparatem projekcyjnym.

W okresie pierwszej wojny światowej mimo że w wojsku nie służył, Niemcy wciągnęli go do pracy szpitalnej jako świetnego fachowca. Pełnił funkcję naczelnego ortopedy w V Korpusie, dzięki jego umiejętnością setki żołnierzy uniknęło kalectwa. W listopadzie 1918 powraca do Poznania i staje na czele organizacji wojskowo-lekarskiej związanej z POW. Na czele niewielkiej grupy żołnierzy zdobywa niemiecką składnicę sanitarno-medyczną w Poznaniu. W uznaniu jego zasług i zaangażowania gen. Dowbór-Muśnicki mianował Wierzejewskiego naczelnym lekarzem oraz nadał mu stopień generalski. Nominacja ta wzbudziła pewne kontrowersje w szeregach lekarzy, ponieważ było wielu innych, starszych i to takich, którzy w czasie wojny służyli w formacjach frontowych.

Wierzejewski zręczny, obrotny i bardzo ambitny miał pewne wpływy, nie w kołach narodowej demokracji, od której od czasów uniwersyteckich stronił, ale w POW związanym z Naczelnikiem Państwa. Niewielu lekarzy zdawało sobie sprawę jego działalności konspiracyjnej, a z drugiej strony niewielu było specjalistów ortopedów. Generał porucznik Wierzejewski w krótkim okresie walk powstańczych stworzył świetnie działającą na wszystkich szczeblach służbę zdrowia 90-tysięcznej Armii Wielkopolskiej.
Wydział Sanitarny utworzył setki punktów opatrunkowych i 40 szpitali polowych, które objęły opieką ponad 11tysięcy rannych i chorych żołnierzy. Z wymienionej liczby zmarło jedynie 0,6%, co przy ówczesnych możliwościach było ogromnym sukcesem na światową skalę. Po ukończeniu powstania generał Wierzejewski pełni służbę w czasie wojny z bolszewikami w 1920 roku. Z mundurem rozstaje się w 1922 roku – odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Tymczasem w marcu 1921 roku zakłada wraz z ze studentami, zdemobilizowanymi oficerami z I wojny światowej, powstania wielkopolskiego i wojny polsko–bolszewickiej, Korporację Akademicką Chrobria działająca przy Uniwersytecie Poznańskim. Zostaje Ojcem Korporacji i jej filistrem honorowym.

W 1923 roku przy jego zakładzie powstała pierwsza w Polsce klinika ortopedyczna. Wierzejewski został również profesorem świeżo stworzonej i pierwszej w kraju katedrze chirurgii ortopedycznej Uniwersytetu Poznańskiego. Ireneusz Wierzejewski był świetnym chirurgiem, jego sprawność i technikę podziwiali wszyscy koledzy. W swojej klinice i katedrze kształtował nowych lekarzy, eksperymentował i konstruował nowe protezy ortopedyczne, kilka nawet opatentował. W 1928 zainicjował powstanie Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego. Założył i redagował czasopismo „Chirurgia narządów ruchu” , był też autorem wielu prac i metod leczniczych z zakresu ortopedii.

Wierzejewski lubił życie towarzyskie i nie gardził alkoholem, jego ulubiony zestaw to „kufel piwa i kieliszek koniaku”. Świetnie śpiewał (bas), był członkiem poznańskiego chóru „Echo”. Chętnie brał udział w balach, komersach i innych imprezach organizowanych przez naszą korporację. Jego trójka dzieci również wybrała zawód lekarza.

Ireneusz Wierzejewski zmarł w 1930 roku. K!Chrobria in corpore wzięła udział w jego manifestacyjnym pogrzebie. Chrobracy z pocztem sztandarowym na czele kroczyli za kompanią honorową, bezpośrednio przed lawetą z trumną okrytą flagą korporacyjną. Pochowany został w Poznaniu na Wzgórzu św. Wojciecha, na Cmentarzu Zasłużonych Wielkopolan.