Curse of Chucky
We zijn vier jaar na de gebeurtenissen in Seed of Chucky wanneer de aan de benen verlamde Nica per koerier plots een oude “Good Guy” pop ontvangt. Nica noch haar moeder Sarah hebben enig idee waar deze pop vandaan komt maar echt veel aandacht besteden ze er niet aan. Sarah besluit de pop buiten te zetten bij de rest van het vuil en daarmee is de kous af. Althans, dat zou je denken… Niet veel later vindt Nica haar moeder dood terug en het lijkt erop dat Sarah – die een geschiedenis van depressie heeft – zichzelf van het leven beroofd heeft.
Om haar zuster Nica te helpen met de voorbereidingen voor de begrafenis komt Barb op bezoek samen met haar man Ian, dochtertje Alice en au pair Jill. Barb heeft echter nog een ander motief om langs te komen, ze wil Nica ertoe overhalen om zich op te laten nemen in een soort van home zodat het huis verkocht kan worden en Barb haar “financiële problemen” achter zich kan laten. Nica ziet dit niet echt zitten en om de discussie niet te laten uitmonden in een regelrechte ruzie besluit het gezelschap om het onderwerp even te laten rusten en naar bed te gaan. Wat niemand echter beseft is dat de “Good Guy” die ondertussen teruggekeerd is in het huis niemand minder is dan Chucky, de door seriemoordenaar Charles Lee Ray bezeten pop, en deze heeft nog een eitje te pellen met de familie…
We zijn ondertussen 25 jaar na de eerste Child’s Play film waarin we kennis maakten met seriemoordenaar Charles Lee Ray die zijn geest transfereerde naar een Good Guy pop om te politie te slim af te zijn en die sindsdien een waar cultfenomeen geworden is. Ter ere van de verjaardag heeft maker Don Mancini besloten om de komische noot van de vorige twee films (Bride of Chucky, Seed of Chucky) ten grave te dragen en de focus weer meer te leggen op suspense en pure horror zoals het geval was met de eerste drie films. Een goede beslissing, zou je denken, maar het feit dat deze zesde film geen bioscooprelease kreeg is eigenlijk al een teken aan de wand.
De opzet van de film is op zich niet slecht. Het clichématige afgelegen huis is misschien niet bijster origineel, maar het feit dat Chuckys tegenstander deze keer verlamd is en in een rolstoel zit is dat dan weer zeer zeker wel. Belangrijk is natuurlijk dat het “slachtvee” toch ook wel leuk is om naar te kijken en in Curse of Chucky bestaat dit vooral uit de irritante Barb, haar loopse man Ian, en de zeer bevallige au pair Jill die voor dochter Alice moet zorgen maar er ook een nogal onverwachte “relatie” op nahoudt (we willen niets spoilen, je moet maar kijken!). Alle elementen zijn present om een leuke slasher te maken en Chucky is zowiezo al een gevestigde waarde die zich in het verleden al meermaals bewezen heeft en zonder twijfel in het rijtje van iconische moordenaars mag plaatsnemen naast Jason, uit de Friday the 13th films, en Freddy Krueger die we kennen van de Nightmare on Elm Street serie.
Het is daarom des te meer spijtig om te zien dat al na een tiental minuten het geheel in elkaar valt als een slechtgebakken cake doordat de makers scènes onnodig lang trekken en alle mogelijk opgebouwde spanning als dusdanig laten wegvloeien als water. Een goed voorbeeld hiervan is het familiediner ‘s avonds waarbij de camera telkens van personage naar personage draait en je elk moment verwacht dat er iets gaat gebeuren. Op zich een idee dat we al eerder gezien hebben en dat kan werken, maar hier duurt het gewoon veel te lang en het einde van de scène is allesbehalve bevredigend.
Op zich hadden we hiermee kunnen leven mocht de rest van de film nog meevallen maar dat is ook niet het geval. De “apotheose” waarin Chucky zijn verminkte zelf laat zien is gewoon te belachelijk voor woorden (niemand die gemerkt had dat de pop opgekalefaterd was?) en de moorden op zich – die toch wel de ruggengraat van dit soort films maken – zijn ook al niet om over naar huis te schrijven. Net zoals bij zovele cult horror iconen uit de jaren ’80 lijkt de houdbaarheidsdatum op Chucky verstreken te zijn.
Met 97 minuten op de teller is Curse of Chucky geen overdreven lange film, maar na het bekijken ervan heb je het idee dat er maar voor slechts de helft van die tijd min of meer interessant materiaal aanwezig is. Don Mancini, de schrijver achter de Chucky films, heeft negen jaar gewacht na Seed of Chucky om met een nieuwe sequel op de proppen te komen en wederom heeft hij de regie op zich genomen. Misschien ware het beter geweest als hij zich puur op het schrijven had gefocust en dan hadden we eventueel een film gekregen die wél de vergelijking met de eerste drie Child’s Play titels had kunnen doorstaan.
Curse of Chucky is opgenomen met HD cameras en ziet er dan ook technisch zeer goed uit. Het niveau van detail is zeer hoog, de zwartwaarden zijn net zoals het contrast in het algemeen perfect. Er is een klein beetje banding aanwezig in donkere scènes maar de meerderheid van de kijkers zal dit niet opvallen, en het enige dat we als “negatief” kunnen zeggen omtrent de beeldkwaliteit is dat het door het digitale karakter allemaal nogal “clean” lijkt en niet echt filmisch.
De Blu-ray wordt geleverd met een DTS-HD MA track die zijn werk goed doet. De focus van het geluid ligt vooral bij de voorkant maar we krijgen wel goed gebruik van de achterste luidsprekers voor muziek en enkele discrete effecten. Al bij al een deftige track die op technisch vlak niets te wensen overlaat.
In de extra’s vinden we een “Making Of” terug die weinig meer bevat dan promotioneel geblaat van cast en crew over hoe fantastisch alles wel niet is, een korte terugblik op de verscheidene films (Voodoo Doll: The Chucky Legacy) waardoor je nog meer nostalgische gevoelens krijgt naar de eerste drie en hoe goed die eigenlijk wel waren, een 9 minuten durende achtergrondfeature over de Chucky pop, verwijderde scènes, een gag reel en vier storyboard vergelijkingen met korte commentaar van Don Mancini.
5.0
Hell on Wheels – Seizoen 2
The Iceman