خط سبز منطقه غرب را که منطقه مرفهی است به شرق، خط نارنجی جنوب را که عمدتا سیاه پوست نشین است به شمال، آبی مرکز را به شمال شرق که آمریکای جنوبی و مرکزی تبار ها در آنجا ساکنند و خط قرمز نوار شرقی را به شهرک کمبریج که که منطقه فرهنگی بوستون است وصل می کند. دانشگاههای معروف بوستون عمدتا در این منطقه هستند و به قول یک روزنامه بیشترین تراکم برندگان جایزه نوبل در همین شهرک کوچک وجود دارد. خط نقره ای هم که خط فرودگاه است.
یک شهر، یک ایالت، یک قانون، یک دولت فدرال و آزادی بدست آمده توسط خود مردم! ولی متروی نارنجی پر از زباله و آدمهای ژنده پوش، متروی آبی همیشه شلوغ و پر سر و صدا و بد بو، متروی سبز پر از آدمهای شیک پوش، خوش چهره و خندان و متروی قرمز همیشه ساکت، آرام، تمیز، نه چندان شلوغ و تقریبا همه کتاب به دست مشغول مطالعه! به نظرم مقایسه ساده ایست ولی پر معنا. این تفاوت را در چه چیز باید جست؟