Жыццё (раман)
Толькі ўстаў, а дзень пад вечар.
(Канец першай і другой часткі).
Канфуцыя спыталі:
- Ці можна дазнацца, што было раней за неба і зямлю?
- Можна, - адказаў Канфуцый. - Раней было тое ж, што і цяпер.
Веданне таго, што мы ніколі не скончымся, не знікнем, даецца нам яшчэ да жыцця, да зямного лёсу - і яно, тое веданне, на час жыцця забытае ці аднятае, палягае ў аснове нашых фантазій пра неўміручасць душы. Так ёсць, так павінна быць, бо інакш мы не адважыліся б мець тых, пра каго немагчыма, невыносна думаць, што іх не стане - дзяцей і каханых. Так ёсць, бо іначай мы - вар'яты.
|
|  |
|
РОДНАЕ
Вясновы першы гром
Скаціўся, як з гары,
I рэха ля крыніц дубы хістае.
Бусліная зямля. Азёры ды бары.
Акопы ды палын. Зямля святая.
Тут не забыты плач.
I не забіты смех.
Не аціхае спеў
Чарод птушыных.
Тут дождж не проста дождж.
I снег не проста снег.
Бо гэта дождж і снег
над берагам
Айчыны.
Наскрозь, 1985 |
|
