تاریخ تکواندو ۱ : از انسان های اولیه تا گوگوریو و شیلا

بشر براساس حس غریزه ای که دارد می خواهد تا خودش و زندگی اش را همانند قبیله اش حفظ کند و بنابراین از فیزیک بدنی اش و فعالیت های بدنی در این زمینه بهره می برد چه خواسته و چه ناآگاهانه. بشریت بدون حرکات بدنی نمی تواند رشد و توسعه پیدا کند صرف نظر از فضا و زمان که آنها هم عوامل مهمی در توسعه و پیشرفت بشر هستند.

در دوره باستان، انسان هیچ چیزی بیش از دست خالی نداشت تا از خودش دفاع کند لذا طبیعتا به مبارزات برپایه همین دست خالی روی آورد. بعدها که ساخت سلاح ها و توسعه آنها برای حمله یا دفاع آغاز گردید، بازهم مردم از مبارزه با دست خالی لذت می بردند که این بار برای تقویت قوای جسمی شان این کار را انجام می دادند و همچنین برای نشان دادن رسومات قبیله ای شان. مثلا برخی قبیله ها سبک خاصی برای مبارزه داشته اند مانند سبک های مار، پلنگ و… که هرکدام برای فخر فروختن قبیله ای برای قبیله دیگر بود.

در دوران های اولیه شبه جزیره کره، آنها سه قبیله اصلی داشتند که هرکدام از هنرهای رزمی خودشان در رقابت های تشریفاتی مذهبی استفاده می کردند. در همین مسابقات بود که مردم آرام آرام با کسب تجربه از تکنیک های مبارزات همدیگر توانستند بر چهارپایان وحشی نیز غلبه کنند که همین دفاع ها و حملات مردم آن زمان یکی از منابع تحلیل های امروز ما به حساب می آید.

بسیاری بر این باورند که همین حرکات پایه تکواندوی امروزی به حساب می آید که نام این ورزش نیز از نام های «سوباک» و «تائه کیون» و… نشات گرفته است.

در دوره بعدی از تاریخ شبه جزیره کره، سه پادشاهی وجود داشته است که هرکدام برای تثبیت هژمونی خود در میان پادشاهی های دیگر تلاش می کرده اند. آن سه سلطنت عبارت بودند از گوگوریو، پائج و شیلا که هریک برای تقابل با دیگری به آموزش دادن سربازان و تقویت نیروهای مردمی روی آورده بودند. بنابراین تاریخ کره به ما این نکته را خاطرنشان می شود که شخصیت های نظامی که جزو شخصیت های برجسته ملی آن دوران به حساب می آمده اند، رهبران این سه پادشاهی بوده اند که همین مسئله وجود درجات نظامی و سلسله مراتب را برای ما روشن می نماید.

پس به عنوان نتیجه می توان گفت که این سربازان و مبارزان جوان بودند که این هنر رزمی را سامان دادند. «وارانگدو» در شیلا، «چوی سونین» در گوگوریو که هرکدام تعلیم و یادگیری هنرهای رزمی را یکی از مسائل مهم در یادگیری مدرسه ای می دانستند و به قول ما امروزی ها یکی از واحدهای درسی آن زمان، هنرهای رزمی بود که هرکسی باید آن را می آموخت.

یکی از شناخته شده ترین کتاب های هنرهای رزمی با این نام «Muyedobo-Tongji» شناخته شده است. این کتاب می گوید:

تکواندو پایه هنرهای رزمی است،انسان را قادر می سازد تا خود را با استفاده آزاد از پاها و دستان، قدرتمند سازد و این نکته را یادآور می شود که آموزش دستان ها و پاها را به عنوان یک پیکره ای که می تواند با هرشرایطی سازگار شود انجام گردد.

این بدین معناست که تکواندو به عنوان یکی از هنرهای رزمی رایج در آن زمان ها مطرح بوده است. بنابراین به راحتی می توان حدس زد که تکواندو از زمان هایی که اجتماعات قبیله ای در شبه جزیره کره وجود داشته نشات گرفته است.

پادشاهی شیلا در سال ۵۷ قبل از میلاد مسیح در جنوب شرقی کره، پادشاهی گوگوریو در سال ۳۷ پیش از میلاد مسیح در شمال کزه و در کنار رود یالو پایه ریزی شده اند. هردوی این پادشاهی ها تلاش های بسیاری را در جهت بالابردن سطح قدرت جنگجویانشان انجام داده اند که به آن «وارانگ» و «سونبا» می گفته اند. همچنین با این اوصاف می توان تکواندو را یکی از منابع مهم برای تربیت بدنی به حساب آورد.